Eendracht blog

foto2
Als een verzopen kat stap ik in Vlissingen een loopplank op. ‘Eendracht’, staat met grote letters aan de zijkant. Op dit zestig meter lange zeilschip mag ik onderweg naar Honfleur als eerste blogger de blogkooi inwijden. Een week lang zee, golven, wind en water; de komende dagen zullen we veel zout proeven.

Want niet alleen onder het schip, maar ook vanuit de lucht is de nattigheid enthousiast. Hondenweer, al in de eerste hondenwacht. De regen kletst horizontaal in de gezichten van het verkleumde groepje trainees op de brug. De jongen die als eerst achter het roer mag, had het zich anders voorgesteld: “Bij zeilen denk ik aan in de zon zitten met een korte broek! Maar eigenlijk is het ook wel stoer zo, in weer en wind. Dit geeft wel een echt kapiteinsgevoel.”

Zetpillen tegen zeeziekte

foto3Hij is niet de enige die het ondanks het ruige weer naar zijn zin heeft. Een enthousiaste “wooohhh!” klinkt over het schip als de boeg het water in duikt en de golf iedereen besproeit met buiswater.

De meiden in hut 1 zijn minder blij met het gebonk; zij slapen voorin en worden bij elke grote golf bijna gewichtloos. Met bleke gezichten verschijnen ze weer op de brug voor hun wacht. Scheepsarts Fons heeft het er maar druk mee; tijdens één van zijn rondjes over dek, ontfermt hij zich bezorgd over een jongen die de zijkant van het schip besmeurt met zijn maaginhoud. Links en rechts deelt Fons zetpillen uit tegen zeeziekte.

Samen met een paar anderen heb ik nergens last van, maar niet zeeziek zijn heeft ook zijn nadelen. Omdat de helft van de wacht misselijk een cracker naar binnen probeert te werken en naar de horizon zit te turen, mag het groepje fitte mensen alle klusjes doen. Gelukkig schalt kwartiermeester Sjoerd een lekkere playlist aan muziek de kombuis door. Dansend en zingend is de afwas binnen een mum van tijd klaar!

Dansend en zingend is de afwas binnen een mum van tijd klaar!

Ook de rest van de week zorgt Sjoerd dat niemand zich verveelt, zelfs tijdens de zeilloze dagen, als we langzaam achteruit drijven in het kustgebied van Calais. Zo zitten sommige trainees letterlijk en figuurlijk in de knoop, als ze een paalsteek proberen te leggen. En brengt het gezamenlijke ‘teamwerk’ bij iedereen weer een lach op het gezicht. Tussen de wachten door, kruipen er groepjes jongeren door alle gekke plekjes op het schip om verstoptte Pokémon te zoeken; de eer van de wacht staat op het spel!

Opperstuurman Jan-Willem doet een duit in het zakje, met een raadsel over doperwten. Het houdt mijn wacht twee dagen bezig. Maar hij is niet alleen een onuitputtelijke bron van raadsels; met zijn 28 jaar mag hij sinds kort ook varen als schipper. Als jongste kapitein, die de Eendracht ooit heeft gehad, vindt hij het varen op de motor maar niks. Zeilen willen we!

foto1

Als de zeilen dan eindelijk gezet kunnen worden, gaat iedereen die niet al te zeeziek op zijn benen wankelt, dan ook enthousiast aan de slag. Bakstagen verzetten, lijnen aanhalen, lieren draaien en natuurlijk het hijsen zelf; “één, twee, hop!”. Door het zigzagpatroon waarin we varen, zit de strategie voor overstag gaan al gauw in ieders hoofd gedrild.

De jongeren genieten zichtbaar van het bezig zijn: “Ik denk dat ik een nieuwe hobby heb!”, roept één van hen al gauw. Langzaam maar zeker komen ze steeds meer los binnen de groep. Voor een aantal trainees is het de eerste keer alleen op reis, maar het teamwork én het rotweer scheppen een band. Hoewel in de bonte mengeling van zowel trainees als crew iedereen een eigen verleden heeft, zit iedereen nu in hetzelfde schuitje en trekken we elkaar erdoorheen. Dat, en natuurlijk de ham-kaastosti’s om twee uur ’s nachts, als de wacht het op zijn zwaarst heeft.

Afscheid

Maar de beloning is groot; met nog één dag te gaan breekt de zon door en kan iedereen dan toch eindelijk een korte broek uit de tas trekken. Richting Honfleur zwaaien de trainees vanaf hun relaxplek op een stel zeilzakken verwoed naar passerende schepen en bellen sommige van hen naar huis of ze ‘alsjebliéééft!’ nog een week langer mogen blijven.

foto6

Na zo’n reis is een eindfeest niet te missen. Uitgedost in Franse kledingdracht – inclusief plaksnorren – maakt iedereen zich op om afscheid te nemen van het schip. Scheepskok René trekt alles uit de kast om het laatste captain’s dinner van schipper Bernt zo onvergetelijk mogelijk te maken. De kapitein draagt het roer na meer dan een halve eeuw op zee over aan een nieuwe generatie.

 

De jongvolwassenen die van boord gaan, lijken niet meer op de kinderen die in Vlissingen schuchter het schip betraden. Met een nieuwe hobby, nieuwe vrienden en een hoop extra zelfvertrouwen beloven ze elkaar om contact te houden voor een volgende reis. Een paar uitblinkers ziet het schip zelfs alweer sneller terug; de nieuwe kwartiermeesters in opleiding zullen over een paar jaar zelf een groep trainees de reis van hun leven bezorgen.

Lana Pasman

Deze blog kwam tot stand met medewerking  van zeilschip de Eendracht.

 

Reacties

Reacties