Max blog: Mijn zeilende zoon
Toen Max een jaar of 6 was gingen wij regelmatig met ons 
gezin naar camping “de Potten” in Sneek. Al gauw kochten we een Optimist en was Max niet meer weg te slaan bij het water. Eigenlijk deed hij niets liever dan zeilen in zijn Optimist De Dolle Dolfijn.
Mijn vader had in de jaren 70 een Flits gebouwd en dat bootje lag ergens opgeslagen. We haalden het tevoorschijn toen Max een jaar of 10 was en hij stapte met zijn 2 jaar jongere broer Toon in de Flits. Jongens moeten zich kunnen meten aan de rest, dus het plan om te gaan wedstrijdzeilen was geboren. Ik als moeder vond dat helemaal niks: zeilen doe je voor de lol. Wedstrijden gingen in mijn ogen gepaard met stress, aanvaringen, schelden, ruzie, uren uitstel etc. Toch zetten ze hun wedstrijdplannen door.
De broers gingen meedoen aan de Sneekweek, en op een dag wonnen ze een dagprijs. De dag erop gingen we met het pontje naar het starteiland en daar werden dagkrantjes met de uitslagen van de vorige dag uitgedeeld. Daar stonden de namen van mijn kinderen tussen. Wat was ik trots, ik voelde me net de moeder van Olympische winnaars. Jongens uit Twente tussen al die mensen uit watersport plaatsen, ze hadden het maar mooi geflikt.
Boten kwamen en gingen, en ze werden steeds iets groter. Max groeide er in en er weer uit. Op zijn 16e ging hij met zijn broer en 2 neven een paar dagen met een Waarschip 600 zeilen in Friesland. Ze staken stiekem met een mobiele telefoon als navigatiemiddel het IJsselmeer over zonder onze toestemming. Wij ouders waren des duivels. Wel beseften we toen dat de Friese meren te klein werden voor Max. Toen hij slaagde voor zijn middelbare schoolexamen gaven we hem een zeilweek bij de Zeezeilers van Marken cadeau. Daar leerde hij op groter water varen en leerde hij het begin van navigeren.
Max ging studeren. We gingen 2 jaar naar Italië en Zwitserland op vakantie zonder zeilboot, maar dat was niets voor Max. Hij miste het water en het zeilen. Op zijn 21e verjaardag zag mijn broer Rob op internet de zeilboot Anne Marie te koop staan, die onze vader had gebouwd in de jaren 80. We besloten om te gaan kijken.
Toen Rob, Max en ik gingen kijken was dat heel apart. De boot lag op de kant, maar we herkenden hem toch direct. Natuurlijk vanwege mijn naam die erop stond, maar bijvoorbeeld ook aan het servies dat mijn moeder met veel zorg had uitgezocht en waar mijn vader op maat kastjes voor had gemaakt. Het stond er na 30 jaar nog precies zo in. Heel veel was nog origineel, en alle facturen waren keurig geordend en aanwezig. Zo ook de verkoopfactuur van de boot, met de handtekening van mijn inmiddels overleden vader erop.
Max deed een scherp bod en met al zijn bij elkaar gespaarde geld ging zijn droom in vervulling: hij werd op 21-jarige leeftijd eigenaar van zeilboot Anne Marie.
In 2014 voer Max vooral op het IJsselmeer en proefde hij van de Waddenzee. Vorig jaar gingen de reizen al verder: Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, Engeland, Frankrijk en België werden bezocht. Max verlegt zijn hele leven al zijn grenzen en is altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, dus dit jaar werd een nog langere reis van 4 maanden naar Athene gepland.
Wat deze reis voor mij zo bijzonder maakt, is dat mijn andere 2 zonen, mijn man en ik om de beurt allemaal een tijdje meegaan aan boord. Voor ons als ouders zijn de rollen nu omgedraaid: ons kind neemt ons mee op vakantie. En dat voelt heerlijk. Momenteel ben ik aan het genieten op het prachtige eiland Ibiza en zeilen we morgen naar Mallorca. Volgende keer zal ik deze belevenissen met jullie delen.
Opstapper: Anne Marie van Keulen – van Kleef
