MHS adventure, part 7 Tijd van bezinning…
Als één van de opstappers en als eerste dame aan boord van de “Seahorse”, met het vertrek van zijn maatje Lex, lees je hier in mijn blog mijn ervaringen beschreven vanuit een vrouwelijk oogpunt. Het schetst een beeld van een bijzondere reis met een licht humoristisch inslag, wellicht soms wat onbeschaamd, maar bovenal recht vanuit mijn hart…
Wie ben ik?! Ik ben Brigitte en ik woon samen met mijn zoon van 9 op de tweemast tjalk ‘Horizon’ in de haven van Lelystad Haven. Het leven op en aan het water is voor mij het leven in zijn puurste vorm…
Wow wat een geweldige dag! De ochtend startte met een spectaculaire zonsopkomst en ze bleef de gehele dag aan een strak blauwe hemel staan! De wind was ons eveneens gunstig gezind en met soms wel wat tegenstroming hadden we ook momenten waarop we werkelijk als een speer door het water gingen. En wat een beloning hebben wij gekregen met onze ontmoeting met de dolfijnen! Als ik er zo weer aan terug denk, bekruipt mij weer dezelfde emotie! Bizar wat zo een spontane ontmoeting met deze bijzondere creaties van Moeder Natuur met je doet. En hoe zuinig dienen wij om te gaan met deze en alle andere tot de flora en fauna behorende creaties en hun leefomgeving!
Hoe vaak zie je niet de beelden en filmpjes op de diverse (Social) Media voorbij komen van Oil Spills, Plasticsoep, ‘drijfnet’ slachtoffers, en de verschrikkelijke bijvangst van enorme trawlers die ongenadig de zeeën leegvissen met hun netten die door het water en over de zeebodem heen slepen en daarmee alles op hun pad vernietigen… Om maar te zwijgen over de meer extremere vormen van vernietiging… En dit alles met maar één doel nl. de alles vernietigende drang van ons mensen om meer en meer te willen verdienen, te bezitten en te consumeren… Net zo lang tot we op het punt zijn aangekomen dat er niks meer valt te verdienen, te bezitten en te consumeren… En dan?!
Mijn stelling is dan ook ‘niets en niemand is van iemand’ Wat voor mij op het volgende neer komt; Wij mensen beschouwen de wereld en alles wat daarop leeft als ons bezit, maar dat is niet juist. Sterker nog het is zelfs ‘small minded’ en arrogant. We hebben elkaar en de wereld namelijk in bruikleen! We mogen het beleven, bewerken, bewonen en ervan genieten. Dit met de verantwoordelijkheid, om dat wat wij in bruikleen hebben, in perfecte staat door te geven aan de volgende persoon/generatie. Zodat ook zij deze wereld met al haar schoonheid kunnen en mogen bewonen, bewerken, beleven en ervan genieten!
Met dit gezegd te hebben kom ik weer terug bij mijn verhaal over een van mijn mooiste dagen in mijn leven…
Net voor de baai en met nog minimaal 2 uur varen tot aan Brest, komt het besluit om niet verder de baai in te gaan, maar om een haven te zoeken welke aan de monding is gelegen. Deze 2 uren zou je namelijk ook weer terug moeten varen om de tocht verder te vervolgen. Hoewel Andries geen haast heeft, zijn we het erover eens dat dit verspilling van tijd is. Daarnaast ligt er boven Brest een enorme zware regenbui, welke volgens de weersvoorspelling, langzaam aan onze kant op komt. Dit zou betekenen dat wij, indien wij door zouden varen naar Brest, hier midden in terecht zouden komen.
Met het raadplegen van de kaart, vinden wij aan de zuidkant van de baai het plaatsje Camaret sur Mer. Top! Daar gaan we heen! En met een ondergaande zon aan de horizon en een donker grijze, bijna zwarte, wolkenmassa boven Brest, steken wij de baai over naar de haven van Camaret sur Mer.
Een tocht van nog geen 45 minuten, maar één waarbij we nauwlettend in de gaten worden gehouden door een fregat van de Franse Douane die, als een leeuw gefocust op zijn prooi, in grote cirkels om ons heen vaart. Ik snap de verscherping gezien alle onrust na de aanslagen in Parijs en Brussel maar dit is toch best wel intimiderend…
Nog voor het binnenvaren van de haven, worden we verrast door het pittoreske karakter van het plaatsje. Het ligt als het ware tegen de rotswand aangeplakt en heeft een geweldige uitkijk over de baai. Door het verval is de haven beperkt bevaarbaar, het is dus zaak goed op te letten op ondiepten. Sterker nog…we zien schepen die verderop op drooggevallen stukken met hun kiel in de ‘blub’ staan, sommige zelfs extra ondersteund met bokken. We vinden een plekje aan de passantensteiger en leggen aan. Tenminste dat was de bedoeling…
