Kunst of kitsch?
Enige jaren geleden heb een zeiljacht ingeruild op mijn motorsailer. Het is een Transworld 41 en ze gaat de kant op. Ik zet haar namelijk direct in de verkoop en er gaat een winter overheen. Laat in het voorjaar komt er gelukkig een Engelsman die het schip wil kopen. Nadat we het eens zijn geworden over de prijs, vraagt de makelaar aan mij of de man wat uitleg kan krijgen over de techniek aan boord van het schip. Tsjah… ik heb er nooit een mijl mee gevaren, dus vraag ik de vorige eigenaar (Hans)of hij de man wegwijs wil maken met het schip. Dat wil hij graag doen, en samen maken ze een afspraak om alles door te nemen. Als alles is uitgelegd, vraagt de Engelsman of er in plaats van het oude schilderijtje aan het voorpiekschot een lampje gemonteerd kan worden. Dat wordt namelijk zijn leeshoekje. Toevallig loopt er een stroomdraad achterlangs en ze besluiten meteen aan de slag te gaan. Het schilderijtje wordt van de wand gebroken en achter het schot langs wordt de stroomkabel afgetapt. Een uurtje later brandt het lampje en de Engelsman ruimt de achtergebleven rommel op. Hij loopt met het schilderijtje in zijn handen en wil het in de prullenbak werpen. De man bekijkt het schijnbaar waardeloze prul nog eens en vraagt of Hans het wil hebben.
‘Ach,’ denkt Hans, ‘ik heb er zoveel jaren tegenaan gekeken, misschien is het een leuk aandenken aan het schip om in de Meander te hangen.’
Hij brengt het enkele dagen later naar de lijstenmakerij en als hij het een weekje later wil ophalen, vraagt de lijstenmaker; ‘Zou je er zo wel mee over straat lopen? Het doekje is een vermogen waard hoor!’ Het was dus kunst en geen kitsch…
Hans besluit me een fles dure champagne te brengen als troost. Hij had het schilderijtje immers gekregen van de nieuwe eigenaar en ik… ik drink de duurste fles champagne van mijn leven leeg…!
Evert Stel
