Fairblog: Tijd om terug te keren naar die oneindige oceaan
Na twee weken in Douarnenez geweest te zijn is het tijd verder te trekken. De vaten wijn zijn geladen, de stagen geteerd, de kaarten bijgewerkt, de kisten vastgesjord, de pizza en stokbroden gegeten, de cider gedronken, de stormzeilen uitgeprobeerd, het vrachtruim en zelfs het schijthuis geverft, vriendschappen gemaakt, de muziek gespeeld, het land is geroken. Tijd om de zilte lucht weer in te ademen, zo diep als je kan.
Het is tijd om terug te keren naar die oneindige oceaan. De Oceaan die vele gezichten heeft. De oceaan waar al zo veel over geschreven is, de oceaan die je moet beleven om erover te kunnen praten. De sterrenhemels zijn zo adembenemend dat zelfs de grootste stadslandrot even z’n mond houdt en alleen maar kan staren in de grootsheid.
Er komt wind aan. Je kunt het voelen in de avondlucht. Je kunt het horen aan het geritsel van de herfstbomen rond de baai, ook al versta je de franse taal niet, je kunt het horen aan de toon van het gemompel in de bar aan de haven. Nog maar een dubbele ronde door het vrachtruim en de rest. Alles goed vastgesjord maatje, tijd voor een laatste stokbrood. Kijken over de haven naar de bladeren, we zullen pas weer terug komen als de bomen een lichte groene waas hebben in het voorjaar.
Dag Frankrijk, en hallo oceaan, daar zijn we weer. Rollende over jouw golven, wacht in en wacht uit. Laat de winden ons in La Palma brengen waar de rum al ligt te wachten om door ons meegenomen te worden. Ahoy we komen er aan.
#fairtransport
Wiebe Radstake
