Key blog: Naar Dakar zonder stuurautomaat, maar met Arie
Jet en Saskia zijn met hun zeiljacht SY Morning Glory onderweg naar Suriname. Na een oponthoud in Spanje vanwege eerder opgelopen schade kunnen ze eindelijk verder. Ondertussen zijn ze op de Canarische eilanden en is hun stuurautomaat aan vervanging toe.
We vertrekken zodra de stuurautomaat er is uit NL, meegenomen door Dingeman Boogert, een nieuw bemanningslid, waar ik jaren geleden enige weken mee heb gevaren in Patagonie en Vuurland. Dingeman opgehaald van het vliegveld. We hadden weer een auto gehuurd voor het weekend om nog wat van het eiland te zien met Dingeman. Maandagochtend zou Marco, onze Italiaanse techneut aan boord komen om de stuurautomaat te installeren.
Zondag maken we een rondrit door een onwerkelijk landschap, vulkanische gronden, lava, zwarte bebouwde landjes met druivenranken, kale vulkanen. Interessant om te zien, maar na verloop van tijd heb je het wel gezien.
Maandagochtend 0830 alles ligt klaar, voor de 117e keer de matras en de rest uit mijn kooi gehaald, want daaronder komt de nieuwe stuurautomaat. Marco komt sluit hem aan we testen hem en ja hoor het is de verkeerde stuurautomaat. Hij is voor een schip met een helmstok en ik heb een stuurwiel. Gebeld met NL de leverancier en ja ik had gezegd dat het voor een stuurwiel moest zijn en nee ze hadden hem niet gecontroleerd en oh ja er is een korte tijd model S1 van Raymarine geweest die ook geschikt was voor een stuurwiel en nee die bestond niet meer. Kortom geen stuurautomaat. Wat nu? Dan maar weg zonder stuurautomaat en zien dat ik het juiste model in Gambia kan krijgen. Veel getelefoneer en gemail met NL. Mijn hele adresboekje uitgeplozen wie er nog wat zou kunnen leveren. En gelukkig heb ik een oplossing gevonden, althans eerst zien in Gambia en dan geloven!!! Marco met wie ik inmiddels een zeer hartelijke band heb suggereert dat het misschien toch wijs is om de motor van de stuurautomaat nog even door te meten, ja goed idee, maar kost weer een dag. Dus ik sleutel dat ding er weer uit, mee naar zijn werkplaats, getest en voorlopig goed bevonden. Een revisiebeurt zou goed zijn, maar er zijn geen onderdelen op de Canarische eilanden, dus dan maar niet.
Goed we gaan. Dingeman en Klaas gaan boodschappen doen voor een dag of 10 a 12. Ik regel de administratieve kant met de haven en maak het schip zeilklaar en zet alles zoveel mogelijk zeevast. De wind zit de komende dagen in het Noordelijke kwadrant, dus wie weet hebben we eens wind mee. We vertrekken op woensdag 4 november rond een uur of 1400. Zeilen ’s nachts langs Fuerteventura en weg is het land. We zeilen eerst nog met de motor een beetje bij, maar ’s avonds kan hij gelukkig uit en kan de Aries, de windvaanstuurinrichting zijn werk doen. Wat zijn we blij met Arie. Hij doet het goed, klaagt nooit en kost geen stroom. Met wind, minstens een knoop of 7 a 8 doet hij zijn werk. Een geweldig apparaat. De lezers van dit blog, ik heb geen idee hoeveel het er zijn, vragen zich wellicht af of ik zo langzamerhand de moed niet op heb gegeven met al die gebreken aan het schip. Het antwoord is volmondig NEE. Wel heb ik soms enorm de pest in, dat er zoveel dingen niet goed gaan. Ben ik bijna 2 jaar bezig geweest met de voorbereidingen en nog gaat er van alles kapot. Deels komt het ook omdat je dingen die het goed doen, niet vervangt. Helaas blijkt dan toch in eens dat de batterijen van de Tacktick windmeter leeg zijn, het gebeurt hoogst zelden, maar mij treft het nou net. Nu ja nieuwe batterijen komen met Dingeman mee dus hij doet het weer. Klaas zijn hulp is bijna onmisbaar. Ik doe meestal het werk onder zijn toeziend oog, zodat ik het een volgende keer ook zelf kan doen, want ik neem direct aan dat zich nog van alles en nog wat voor zal doen. Ook nog hartelijk dank voor de berichten van medeleven rondom de escapades bij de kapper. Inmiddels doet de zon zijn werk en ook de tijd werkt mee. Dus het groeit alweer aardig en het grijs is bijna verdwenen door de zon, gelukkig!
We zeilen lekker naar het Zuiden, de zee was rond Lanzarote 24 graden, ineens is het terug naar 18 graden en hebben we wat mistig weer. ’s Nachts hebben we een lange broek aan en een jack, want dan is het fris en tegen de ochtend gewoon koud. Het is 12 uur donker en dat is lang. We hebben gewoon omdat het handig is de klok gewoon een uur vooruit gezet. We hebben tenslotte met niemand wat te maken. Het is fijn dat als de wacht van 20.00 uur begint we hebben gegeten en afgewassen en dat we dat kunnen doen als het nog licht is. We hebben twee dagen in het donker gegeten en dat was zo onhandig. Dus de tijd aangepast. Omdat we er rekening mee moeten houden dat we met de hand moeten sturen als het te weinig waait, hebben we wachten van 3 uur. Dus van 20.00 uur tot 23.00 enz. Overdag in de middag doen we zo’n beetje zoals het komt, wie even wil liggen doet dat en dan beginnen we weer om 20.00 uur. Het schuift door zodat je niet iedere nacht dezelfde wacht hebt. Heb je de wacht om 20.00 dan heb je 2x 3 uur wacht in het donker. De maan is weg, soms is het bewolkt en dan is het aarde donker. Ja kan soms amper het voordek zien. Ik moet dan zo vaak denken aan die arme zeelui van vroeger die dachten dat de aarde plat was. Je zou er zo maar af kunnen vallen, als je niet ziet waar je vaart s nachts!!!
Er is vrij veel scheepvaart, maar de meeste schepen zien we alleen op het scherm via de AIS. Wij varen iets meer langs de kust, hoewel we de kust niet kunnen zien daar is het weer te ver voor. Zo rijgen de dagen zich aan een. Klaas bakt iedere dag een brood, Dingeman en Klaas koken om en om en ik kook niet. Iedereen blij met zijn rol, geloof ik. Ik haal ’s nachts een gribfile binnen, dan kunnen we de windkracht en richting zien. ‘ Nachts gaat dat beter dan overdag. Het bereik is veel beter ’s nachts. Uitleg hierover voert te ver. Het kost vrij veel tijd om dat te doen, maar als je met het handje moet sturen zit je echt 3 uur vast. Je moet dan goed nadenken wat mee te nemen naar je stuurplekje. Water, koekjes, ipod wel of niet vandaag? Oh hij is leeg, dus niet. Voor de zekerheid toch ook maar een jack klaargelegd, naast de fleece die ik aan heb. Soms duurt 3 uur dan erg lang. Soms is het vechten tegen de slaap. Al met al gaat het toch prima. Inmiddels zien we de zeewater temperatuur op lopen, van 18 ineens naar 24 graden en dat bleek ook de eerste nacht die we in bermuda en polo buiten door konden brengen, wat is dat heerlijk. Vandaag, na een week varen is het zeewater 29 graden, ja boven nul!!
Dingeman heeft antimuggen netjes voor de raampjes gemaakt, Klaas heeft de ijskast uitgemest en schoongemaakt. Ik heb de aanloop van Dakar verkend en we maken wat foto’s van de zoveelste school dolfijnen die langs komt. Het blijft prachtig om te zien. Gisteren nacht voeren we door het ontbijt van honderden dolfijnen. Het was 0500 uur ik kwam naar buiten om Klaas af te lossen. De zee lichtte prachtig en we zagen duizenden hele kleine visjes op de vlucht voor de dolfijnen. Ze sprongen voortdurend het water uit, maar waren kansloos natuurlijk. De dolfijnen zwommen er rustig achteraan en deden zich ongetwijfeld flink te goed. Het hele schouwspel duurde zeker anderhalf uur. Indrukwekkend.
We gaan toch eerst even langs Dakar en dan door naar Gambia. Dus we lezen in de Pilot alvast wat ons te wachten staat, niet alleen in nautisch opzicht maar ook over het land. Het hoofdstuk over “bugs” is niet heel prettig om te lezen. Het vliegende en stekende en bijtende gevaar ligt overal op de loer inclusief de kans op de meest vreselijke ziektes. Tja wat te doen, behalve gaas voor de raampjes en meer gaas straks over de kajuitingang en de geimpregneerde klamboes over onze kooien installeren en natuurlijk Deet sprayen. Malaria, Dengue en meer van dat soort ellende kan ons overkomen. We hopen er maar het beste van. We slikken alle drie vitame B, schijnt een geur af te geven waar de mug niet van houdt. Dingeman heeft anti malaria pillen bij zich en moet daar vandaag mee beginnen. Bij de koffie lezen we de bijsluiter, althans hij had hem al gelezen en ik lees hem voor. De bijwerkingen van die pillen zijn mogelijk veel erger dan malaria. Van hoofdpijn, diaree, slifferige huid, opgezetten ogen, lippen, genitalien etc. Naar afwijkingen aan je bloed, kans op disfunctioneren van lever en alvleesklier doen Dingeman besluiten om de pillen maar weer terug te doen in de verpakking en ze niet in te nemen.
Het is donderdag 12 november Dakar in zicht. Kort nadat we de baai in zeilen komt er een politie boot onze kant op. Zij maken vast aan ons en er springen 2 man aan dek. Ze zijn vriendelijk, zeer zwart en gewapend met een M16. Ze willen de scheepspapieren zien en binnen kijken. Ik mee naar binnen waar inmiddels de klamboes hangen, dus het is een heel gedoe om met je reddingsvest om en een geweer aan je schouder binnen te komen. Onze tassen worden bekeken, ze willen weten wie waar slaapt, de computertassen moeten op enz enz. Groot natuurlijk weer dat ik de kaptein ben. Alles is in orde, ze vertrekken weer. Op naar onze ankerplaats bij de jachtclub van Dakar. Als we in de buurt komen worden we tegemoet gevaren door een bootje die ons voorgaat naar de plaats waar we moeten ankeren. Zo gezegd, zo gedaan, dan zegt je man dat hij ons over een half uurtje komt ophalen. Hij blijkt het manusje van alles van de club en hij vaart op gezette tijden langs de schepen om de opvarende op te halen en later waar naar het schip te brengen.Hij haalt ons op en gewapend met toilettas en handdoek gaan we mee, op naar de douche na 8 dagen. Aangekomen bij het clubhuis, blijkt er sprake te zijn van grote slijtage. Het wordt ons al snel duidelijk dat het hier ooit prachtig was, maar de verloederingen heeft toegeslagen. Het is vies, vervallen en vergane glorie. Het blijkt dat hier 10 jaar geleden de kreeften nog vrolijk rondzwommen, de stranden prachtig wit waren. Nu is het totaal vervuild, het stand is afschuwelijk vies, vol afval. De vissers kunnen amper nog vis vangen.
Het schijnt dat Dakar enorm is gegroeid en dat de voorzieningen zoals o.a het riool het niet aan kan, dus de boel maar open gegooid. Heel Dakar, zo’n miljoen mensen loost zijn afval in de baai. Bovendien is er nogal wat industrie, die ook lozen in het water. Verder is het veelal wat mistig, ook van de vervuiling. Kortom we willen wel weer weg, het bracht ons niet wat we hadden verwacht. Wel weer een ervaring rijker. Dingeman ging op de dag van aankomst ’s avonds naar huis, die heeft deze ervaring dus deels gemist. Nu ja gemist.
De andere kant is wel dat het ambachtelijke werk nog erg aanwezig is. ER was onderweg een borg van de hydrogen losgetrild en uiteraard in de zee verdwenen. Zo’n dingetje kan hier direct worden gemaakt. Ook laat ik de rvs zwemtrap met twee treden verlengen, dat gebeurt hier voor een bedrag, waar ze in NL niet eens het lasapparaat voor uit de kast halen. Ook heb ik de gastenvlaggen van de komende 10 landen hier laten maken. Dat is natuurlijk weer erg leuk.
Klaas en ik wilden het oude Franse centrum van Dakar wel zien, dus in de taxi er heen. Al mijn Angola ervaringen kwamen weer boven, slechte wegen, heel veel verkeer, stof, stof en nog eens stof. Enfin dat centrum kon ons niet bekoren of we zijn er niet geweest, wie zal het zeggen? In ieder geval hebben we ons naar een restaurant laten brengen, waar we de enige blanken waren. We zaten te midden van prachtige geklede vrouwen, en keurig in het pak of in jurk gestoken mannen. Het leek ons een restaurant waar veel zakenmensen kwamen. We aten er prima, maar toch zat er kennelijk iets in de sla, waar onze darmen niet tegen konden. ’s Nachts begon het bij mij, geheel leeggelopen van alle kanten, zal ik maar zeggen. Een uur later begon Klaas, ook foute boel. Enfin we hebben 24 uur in bed gelegen, het is 30 graden binnen en om de beurt naar de wc. Het is maar goed dat we mekaar goed kennen. Het was zo warm en de wc is zo klein, dat we de deur tenslotte maar openlieten!! Dus water, zoute koekjes en mariakaakje, saaier dan saai oh ja en imodium natuurlijk. Het gaat inmiddels weer een stuk beter, hoewel we aan eten niet moeten denken nog. En al helemaal geen warm eten en zeker niet in de club.
Het hoort er bij hè.
Nog even wat over de hoofddoek. In Marokko zagen we veel vrouwen met een hoofddoek, meestal waren die grijs blauw of blauw grijs, danwel bruin. In ieder geval ongezellig van kleur. Hier zie je heel veel vrouwen met een hoofddoek, weliswaar anders gedrapeerd, maar zeer vrolijk van kleur, de vrouwen kijken ook veel vrolijker hier dan de vrouwen in Marokko. Dat is ook zo leuk van reizen, al die verscheidenheid aan mensen en landen en gewoonten.
Morgen willen we naar Gambia, 100 mijl naar het Zuiden, 24 uur varen ongeveer. Mijn nieuwe bemanning voor de oversteek is daar al en kregen bij hun vliegticket een huisje voor een week. Zij zijn dus daar alvast op verkenning. We kijken uit hen te ontmoeten en dromen al van gin tonics aan het zwembad.
