Key-blog: Struinen door Lissabon
Jet en Saskia zijn met hun zeiljacht SY Morning Glory onderweg naar Suriname. Na een oponthoud in Spanje vanwege eerder opgelopen schade kunnen ze eindelijk verder. En dan begint het genieten.
Maandagochtend vertrek uit Cascais naar Lissabon, een fijn windje in de rug, een beetje stroom mee en een zonnetje dat straks vast een zon wordt. We zeilen de Taag op vrij dicht langs de kant, dus we zien de forten en kastelen aan ons voorbij trekken.
En dan verschijnt daar het indrukwekkende beeld van Belem. Alle camera’s aan boord klikken er lustig op los. De iphone voor de Facebook pagina’s van Saskia, de spiegelreflex voor ‘echte mooie foto’s’ en de kleine canon omdat hij lekker handig is. We hebben het er erg druk mee. De foto’s volgen morgen, de kaartlezer heeft zojuist de geest gegeven.
Ik vond het bijzonder om nu langs de beelden te varen. In de jaren 2006, 07 en 08 was ik regelmatig in Lissabon, omdat ik daar moest overstappen ’s avonds laat in het vliegtuig naar Luanda, Angola waar ik een congres over olieboren organiseerde. Uren moest ik doorbrengen op het vliegveld. Na de eerste keer hangen daar, ben ik alle volgende keren met een taxi naar de waterkant gereden en heb me daar toen vermaakt. Ik herinner me nog goed dat ik toen dacht “one day” vaar ik hier zelf langs in mijn eigen schip en zie het is zover gekomen.
In Lissabon is een aantal havens, 2 vlakbij Belem, maar die hebben maar 3 of 4 visitor ligplaatsen, bovendien wordt het afgeraden vanwege de continue stroom toeristen, bussen, muzikanten die het nodige lawaai meebrengen. Wij varen onder de brug van de 25ste Avril door, onderdoorgangshoogte 70 meter, dus daar hebben we geen zorg over met onze mast van 17 meter op weg naar de Doca de Alcatara. Een vrij grote haven met ook hier weinig ligplaatsen voor bezoekers. De havenmeester zegt dat het vol is, maar dat we er wel 1 nacht kunnen liggen.
Saskia en ik staan samen in het havenkantoor. Je moet zowel in Spanje als ik Portugal een geweldig groot formulier invullen met allerlei gegevens over het schip en uiteraard onze paspoort gegevens. Nadat ik het formulier heb ingevuld, vraagt de havenmeester of we maar met z’n tweeën zijn? dat bevestig ik uiteraard. Hmm er schiet hem iets te binnen, we kunnen we op de ligplaats van de politie liggen voorlopig. Hij kan niets garanderen. Inmiddels liggen we er al bijna een week. Het trekt toch steeds de aandacht twee vrouwen op een schip.
De dagen er na vullen wij met rondstruinen in Lissabon. Onze eerste gang was naar de Nederlandse Ambassade. Wat was het geval? In het kader van travel light, had Sas alleen haar ID kaart meegenomen. Ze zou eind augustus terugvliegen. Maar door de aanvaring en alle gevolgen van dien, liepen we 4 a 5 weken achter op het reisplan. Saskia had al haar afspraken zo veel als mogelijk afgezegd, danwel aangepast om in ieder geval nog mee te kunnen varen tot Lissabon. Broer Matthys die voor onze post en huis zorgde mailde op een dag een brief van de Gemeente aan Sas. In die brief werd ze er op geattendeerd dat haar ID kaart op 2 september zou verlopen. Gevolg Saskia had geen geldig reisdocument meer bij zich. Lang verhaal kort, Matthys heeft het paspoort van haar aangetekend, per express naar de Ambassade in Lissabon gestuurd. Eind goed al goed.
We lopen kilometers en kilometers door de stad en aan het einde van de dag gaan we met een taxi terug naar het schip, dan hebben we het wel gehad. Lissabon is een erg leuke oude stad, er is van alles te zien. Het weer houdt niet over, het miezert af en toe en het is fris, het mag de pret niet drukken. We hadden niet zo’n zin in een museum, dus het blijft bij rondkijken, terrasje bezoeken, lekker lunchen en ’s avonds eten we riant aan boord natuurlijk olv van Chefkok SAS. Gelukkig hebben we ook een fijne wijnkelder aan boord, gevuld met Spaanse wijnen, dus we hebben het dik voor elkaar. Het wordt inmiddels al steeds vroeger donker en het koelt ’s avonds ook lekker af, fijn met slapen.
Vrijdag nadert met rasse schreden, Sas moet naar huis. We vinden het niet leuk, maar er is geen keus, de afspraken die al waren uitgesteld gaan nu plaatsvinden en Sas gaat ook nog een vervolg cursus doen om een nog betere (groeps) coach te worden. Vrijdag stapt ze in de taxi en weg is ze op weg naar het vliegveld, we laten beiden een traan. Na 2,5 maand vol avonturen, is het even slikken.
Het handige van een reis met een vliegtuig is dat je zo snel thuis bent, maar soms is dat helemaal niet leuk, de overgang is te groot. Je stapt met je tas van een schip waar je (bijna) altijd buiten bent, in een taxi naar het vliegveld, vliegtuig in. Schiphol in een auto naar huis, gelukkig wordt Sas opgehaald door dierbare vriendin Ellis en daar sta je dan in een schoon leeg huis met stapels post en ben je binnen in een warm huis en Jet in Lissabon, alleen achter gebleven aan boord. Tja…….
Maar ik kreeg die vrijdagmiddag direct bezoek van Jetty en Steven Yntema. Steven was om zakelijke redenen in Lissabon en omdat zij ons volgden via FB en blog bleek dat we tegelijkertijd in Lissabon zouden zijn. Ik had ze al lang niet gezien, dus dat was een leuk weerzien.
Gisteren deed ik allerlei klussen aan boord, het was 33 graden en wat deed ik? De verwarmingsbuis van de kachel aan boord repareren. Er is een flexibele aluminium buis die de warme lucht door het schip transporteert en via een drietal openingen de warme lucht achter, midden en voor in het schip verspreid. De monteur, nee niet de Spaanse, maar de Nederlandse was zo vaak op die buis gaan zitten, dat hij op 2 plaatsen gebroken was. Niet dat ik nu een verwarming nodig heb, maar als ik hem straks nodig heb, duurt gelukkig nog even, ben ik natuurlijk vergeten dat hij het niet doet!! Dus gewapend met 2 lege conservenblikjes, 4 grote slangklemmen en alu folie heb ik de zaak gisteren gerepareerd. Ik heb niet geprobeerd of hij het ook goed doet, wat onzinnig als het binnen in het schip boven de 30 graden is. Ik had een ventilator aan staan toe ik er mee bezig was.
Vandaag naar Belem gelopen langs de Taag en ondertussen met jaarclubvriendin Mariette gebeld. Ten eerste voor de gezelligheid, maar ten tweede ook om eens te horen of het plan nog doorgaat. Het plan is dat een groot deel van mijn jaarclub naar Grenada komt in februari. Na de vertraging vanwege de aanvaring was het natuurlijk de vraag of de hele trip sowieso door zou gaan, maar dat is gelukkig het geval, dus het werd tijd om eens te informeren of men nog steeds enthousiast is. Deze vraag werd positief beantwoord. Het lijkt me werkelijk ontzettend leuk om mijn clubvriendinnen in Grenada te zien. Natuurlijk kan ik niet de hele club aan boord hebben, maar er zijn natuurlijk huisjes of b&b’s oid te vinden. Dus Mariette gaat aan het werk. Ik ook, want ik moet er natuurlijk wel komen. Maar het schip is in goede doen, evenals haar schipper!!
Ik bezocht ook nog even het Maritiem Museum, dat heb ik in mijn Angola tijd vele malen bezocht, maar mede omdat Jan Derks het nog eens onder de aandacht bracht, dacht ik, ik ga toch nog maar een keertje. Bij de kassa kreeg ik een kleine dip. Ik legde € 10,00 neer bij de kassa, de entree was € 6,00, maar ik kreeg er € 6,00 terug. Ik keek kennelijk nogal vragend, want de mevrouw achter de kassa zei: Seniora. 65 plus betaalt de helft!! Ik heb niet geprotesteerd.
Vervolgens het museum weer bekeken, het is erg lachwekkend. Ik ben er zeker een keer of 8 geweest. Eén keer heb ik het hele museum gezien, ook vandaag was weer de helft gesloten vanwege de inrichting van een nieuwe tentoonstelling. Althans dat staat op het bord, ook staat erbij dat ze hopen dat het niet te lang duurt. Het is een museum ingericht zoals bij ons zeker 20/30 jaar geleden. Alles staat uitgestald in glazen vitrines en de meeste tekst is in het Portugees. Bagger saai, maar toch ook wel weer grappig. Met je toegangskaartje van het museum kan je ook naar het Planetarium, maar dat houdt er andere openingstijden op na, dus dat was dicht. Foto’s volgen gauw als ik een nieuwe kaartlezer heb gekocht morgen.
Na het museum teruggelopen naar het schip via een kop koffie en een pastel de Belem, de wereldberoemde taartjes. Bij de winkel/ restaurant waar je de enige echte kan kopen staan rijen mensen te wachten op straat voor ze naar binnen kunnen. Ik heb het 2 straten verderop gekocht. Nog even Hollands, espresso en taartje voor € 2,15
Terug aan boord ging de telefoon, Marieke Eelkman Rooda en vriend Joep stonden bij het hek van de haven. Zij is een dochter van de eerder genoemde Frans en Marieke, waar we mee hebben gevaren in La Coruna. Zij was hier een weekend op doorreis naar het Zuiden van Portugal. Ze kwamen even langs voor de gezelligheid en dat was het.
Jullie zijn weer op de hoogte van ons/ mijn wel en wee. Hopelijk komen morgen de foto’s.
Jet Key ab SY Morning Glory
