Key-blog: Wachten op de schade-expert
Wij hebben nog een paar dagen in Ribadeo doorgebracht met allerhande klussen aan boord. Het zout afspoelen, de was doen. Vervelend werk met 1 werkende wasmachine en 1 droger en allerlei mensen om je heen die ook afwachten en toeslaan als er iemand met een gevulde tas of zak het havenkantoor verlaat en je dan net voor blijken te zijn bij de wasmachine. Ben je dan eindelijk aan de beurt, blijkt er geen instructie te hangen aan de muur. Dus op de gok een programma gekozen, is de was na 1 uur en 40 minuten wel schoon, maar niet gecentrifugeerd. Dus nieuwe munt nodig, blijkt het net siestatijd te zijn, dus havenmeester weg tot 17.00 uur geen munt te bemachtigen. Zo kan je dus de hele dag bezig zijn met de was. Zit de was in de machine, kan je in de tussentijd internetten, het signaal is alleen te ontvangen vlak voor of in het havenkantoor, zeker niet aan boord. Helaas.
Intussen ook Ribadeo verkent, een klein, vriendelijk stadje, op een paar verdwaalde Franse, Duitse en een Nederlandse zeilers geen toerist te bekennen. Je treft er winkels aan met etalages, die bij ons na de zestiger jaren niet meer te zien waren. Toch leuk om te zien. Je vindt er ook nog wel eens iets, dat bij ons allang niet meer te krijgen is, maar wel erg handig. Hoe de detailhandel er van kan bestaan is ons een raadsel. Ze zijn wel creatief in het combineren van het assortiment. De bloemenwinkel heeft ook een hoekje groenten en fruit, wij vermoeden dat het uit de eigen tuin komt.
De kousen- en band winkel bestaat hier nog, zo ook de corsetterie winkel.
Overal zijn er gezellige kroegjes en restaurantjes en terrasjes, altijd druk bevolkt. En even Hollands cafe solo 0,80 cent, soms 1,10 en erg lekker. Het brood smaakt naar niks en bruin brood bestaat hier niet. De vruchten, perzikken, sinaasappelen, meloen zijn heerlijk, sappig en vol van smaak.
Na deze paar dagen van opdrogen en opruimen kwam er dan toch eindelijk het vakantiegevoel. Lekkere temperatuur, andere taal om je heen, het helpt allemaal mee aan dat gevoel. We willen verder. Bovendien is het contact met de verzekering van mij, maar zeker ook van uit Engeland priotiteit nummer een. Inmiddels het hull declaration form ingevuld en verstuurd, hoop ik. Weleens een pdf ingevuld met een ipad of macbook en zonder printer en scanner verstuurd met een ( haperende) mail?
Voor ons is duidelijk, dat we zonder een bezoek van een scheepsexpert en een bezoek aan een werf niet verder willen varen, althans geen grote stukken overzee. Bovendien zullen we naar een grote stad moeten, met zekerheid van een werf, la Coruna is het dichtste bij. Bovendien zijn er zeilvrienden uit Muiden ook onderweg naar la Coruna, toch leuk mekaar daar te treffen. Zo vertrekken we donderdagochtend vroeg het is zo’n 80 mijl varen, met een NNE wind, dat belooft een mooie zeildag te worden. Het is amper licht als we vertrekken en het waait nog niet erg, dus motor bij. We tuffen langs een landschap dat Saskia er uitvindt zien als de Vogezen, heuvelachtig, in de verre achtergrond bergachtig en hier en daar wat dorpjes. De zon komt op, de trui kan uit. Helaas zet de wind in de ochtend niet erg door en als hij dan uiteindelijk komt, hebben we hem min of meer tegen. Het blijft dus een motorzeil dagje. Tegen 19.00 uur lopen we la Coruna binnen, verwelkomd door Marieke en Frans Eelkman Rooda. Nadat we hebben afgemeerd, drinken we bij hen aan boord een glaasje en gaan daarna de stad in. De haven ligt heel dichtbij het stadscentrum. Er is een Middeleeuwse feestweek aan de gang, die behalve dat er wat ridders en wat boeren en boerinnen door de stad lopen zich kenmerkt, net als in NL, door rijen stalletjes met hapjes en drankjes, kruiden, lederwaren, oude ambachten etc etc. oh en niet te vergeten muziek, vooral groepjes muzikanten, die minstens een doedelzakspeler hebben. Ik vind die dingen niet om aan te horen. Ik dacht dat het Schots was, nou niks ervan.
We eten een heerlijke kipspies met een glas wijn en slenteren wat rond. Het is gezellig en erg druk. We sluiten de dag af met een ijsje.
Vrijdag zijn we met Frans en Marieke per trein naar Santiago de Compostella gegaan. Een belevenis. Een mooie oude stad met een hele grote keur aan mensen die allemaal op weg naar de finish zijn. Jong en oud, het merendeel sportief gekleed, met sportschoenen, slippers, stevige wandelschoenen en een enkeling heeft zoveel blaren, die kan geen schoenen meer verdragen en loopt op blote voeten de laatste meters.
Bij een kantoortje vlakbij de kathedraal moeten de wandelaars aan de camino hun stempelkaart inleveren en voor 3,00 Euro krijg je dan een gekalligrafeerde oorkonde met je naam en de startplaats. Vervolgens iedereen blij de lange rij trotserend, de kathedraal in. De kathedraal met veel pracht en praal moet je natuurlijk gezien hebben.
’s Middags op de trapzittend bij de kathedraal heb ik contact met de mij toegewezen schade expert in Hamburg. Hij heeft mijn schadeformulier ontvangen en denkt dat er een expert moet komen kijken. Hij gaat er eentje zoeken die tijd heeft in Spanje en zal me maandag meer laten weten. Maandag krijg ik ’s middags een contactpersoon die die ik moet bellen hij zit in Sevilla. Hij wil foto’s zien van de schade en wil een eerste oordeel van iemand uit de buurt van la Coruna hebben. Die komt dinsdag langs, hij maakt met zijn iphone foto’s en een video terwijl Saskia en ik aan de loszittende schotten moeten trekken. Ook de krakende vloerdelen worden gefilmd. Hij zal die sturen naar onze man in Sevilla, die ’s avonds nog opbelt en zegt, dat hij impressed is dat wij helemaal uit Engeland zijn komen varen en Biskaye hebben overgestoken met het schip. Tja wat hij nou precies bedoelt weten we niet.
In ieder geval moeten we van hem naar Sada varen, om de hoek van la Coruna waar een haven is plus een werf, die hij goed kent en die prima werk levert. Dus wij er heen gevaren, woensdag 29 juli. De man die ons in la Coruna had bezocht komt langs met zijn vrouw, die Engels spreekt en vertelt dat hij morgen terugkomt met nog een andere man van de werf, dat ze dan rapport op zullen maken en naar Sevilla zullen mailen. Deze man kwam vanochtend aan boord, keek hier en daar wat bedenkelijk en zei dat hij dacht dat de betimmering er wel uit zal moeten om echt alles goed te kunnen bekijken. Het is uiteraard van belang om de langsverbanden en de schotten etc op scheurtjes of anderszins beschadigingen te bekijken. Tja we wachten maar af, we kunnen/ mogen niets voor de expert is geweest.
Expert uit Sevilla komt deze kant op, maar er komt nog een schade geval naar Sada en daar wil hij op wachten, begrijpelijk, maar wij balen er van. Hij komt maandag. We kunnen geen kant uit, Sada is nou niet de stad waar je langer dan 2 dagen wilt blijven, er is geen bal te doen. Nou ja je kan door de winkelstraat lopen, maar dat heb je na 2x ook echt wel gezien. Het winkel aanbod is klein, de manier van etaleren is net als in Ribadeo uit de 50tiger jaren, maar het ontroert ons wel. Wij zijn anders gewend en daarmee ook wel verwend.
Op een bevolking van een paar duizend man, treffen we hier aan: 6 slagerijtjes, 7 bakkertjes, 5 farmacie en dat binnen een straal van 800 meter. En ieder heeft zijn specialiteit en jullie begrijpen Saskia pikt het goede uit al deze winkeltjes. Maar verder is het wel oersaai. De enige stad in de buurt is La Coruna en daar zijn wel al geweest. Kortom ons humeur kreeg een kleine dip.
Nu wat anders, we zijn inmiddels een maand weg en krijgen allerlei gezellige mailtjes en reacties. Erg leuk. Saskia zet af en toe wat op facebook en ook dat geeft weer bemoedigende reacties. Graag willen we alle mensen die ik/we nog goedendag zouden zeggen voor vertrek en waar het niet meer van is gekomen zeggen dat het ons spijt, maar er was gewoon geen tijd meer voor. Hopelijk draagt dit blog een beetje bij tot het houden van contact.
Het valt ons op dat Spanjaarden over het algemeen kleiner zijn dan wij en wat ons erg ook erg verbaast is, dat ze amper een andere taal spreken. Geen Engels, geen Frans. Jong en oud, het maakt niet uit, het is maar een enkeling, die meestal gebrekkig iets anders spreekt.
En verder houden wij de moed er in door lekkere dingen te kopen en Sas doet niet anders dan heerlijk eten maken, gelardeerd met een enkel glaasje (wijn) maken we het toch goed. We tellen onze zegeningen. Blij dat het ons in Europa overkomt en niet in bijvoorbeeld Gambia.
Jet Key
