Zwemmen midden op de Atlantische Oceaan
Daar gaan we! Hier hebben wij de afgelopen jaren naartoe geleefd. Gaat het gebeuren? Jaaaaa, nu gaat het gebeuren! Dinsdagavond 2 december rond 20:45 varen wij in de schemering weg van Mindello, nagestaard door onze buren die niet begrijpen waarom dat schip de Wildevaart in het donker vertrekt. Wij maken ons daar niet zo druk om. De dag van vertrek hebben we de laatste inkopen gedaan, en we hebben nog rustig een biertje gedronken op de aankomende overtocht met onze Engelse vriend Mike. Bij een tocht van +/- 21 dagen maakt een extra nacht zeilen niet uit en we wilden graag vertrekken wanneer we voelden dat we er klaar voor waren! In de avond waren we er klaar voor. Er lag niets meer tussen ons en Barbados in, behalve een enorme plas water.
De tocht begint met wat tegenslagen. Geen ogenblik is er gedacht om terug te varen, want de problemen zijn te overzien, maar het is wel even schrikken. Bij ons vertrek pakken wij meteen de harde wind op die tussen de eilanden door de oceaan op brult. Met 5 knopen en uitschieters tot 6 knopen maken wij een lekkere start. Net na het avond eten, we zijn net 2 uur weg, begint het eerste probleem, namelijk dat onze (nieuwe, sinds Las Palmas) stuurautomaat “Sjaakie” niet meer werkt. Qua stroomspanning zijn er geen problemen en we horen het motortje wel draaien, maar de stuurautomaat levert geen kracht.
We zijn wel met zijn vieren, maar 3 weken lang met de hand sturen zal ons gaan opbreken. We gaan direct over tot actie. De stuurautomaat gaat helemaal open en stap voor stap controleren we de onderdelen. De elektra is goed, maar wanneer we de motor grondig inspecteren zien wij dat een klein wieltje, dat aan de motor vastzit en waar een v-snaartje aan vast zit geen grip meer heeft en doorslipt. Terwijl we de stuurautomaat van binnen bekijken staan wij verbaast hoe zo’n klein motortje met een piepklein v-snaartje en kleine tandwielen in staat is de krachten van het roer op te vangen, en een kracht van maximaal 85 kilo kan leveren!
Wij lijmen het onderdeel op de as met secondelijm. De verwachting is dat secondelijm de krachten van het roer niet zal houden, en we zien de aanpak met de secondelijm dan ook als eerste poging. We geloven er amper in, maar het lijkt de manier te zijn waarop het wieltje eerder ook al is vastgezet. Na de stuurautomaat eindelijk weer goed in elkaar te hebben gezet – het is nu zo’n 3 uur `s nachts – kunnen we de reis vervolgen met een werkende stuurautomaat! Tot onze grote verbazing werkt de secondelijm goed! In ieder geval tot het punt waar we ons nu bevinden terwijl dit verhaal wordt getypt – op zo’n 100 mijl afstand van Barbados – werkt de stuurautomaat perfect!
Tijdens Sinterklaas hoorde Frederiek een spartelend geluid op het dek en lag er een grote vliegvis bij het raam, die zij het leven heeft gered. Er zijn mensen die deze vissen eten, maar wij zijn er niet op berust dat het echt lekker is. Ze zijn net te klein, de grootste zal net het formaat van een Makreel hebben. Daarbij zien ze er hard en lomp uit met hun rechte geschubde lichamen en vaak uitpuilende ogen. Frederiek krijgt er ook nog 1 frontaal tegen haar hoofd en schrikt zich rot. Paul kon de vis daarna oprapen en teruggooien, haha.
Na een week zitten wij op een diepte van meer dan 5000 meter en omdat we maar 3 knopen gaan besluiten we te zwemmen; tijd om onszelf te wassen want we zullen behoorlijk stinken. Of, Paul springt er rechtstreeks na het opstaan in en de rest volgt. Wel met wat woorden als: “wees geen pussy, de diepte zegt helemaal niets”. We zwemmen allemaal en nog veel vaker, zonder dat het dan nog eng is, maar de eerste keer was toch weer een beetje spannend, maar ook een hoognodige “douche”.
Tijdens de reis hebben we nog een zwaar project met onze high aspect rol genua, want die heeft flinke slijtage opgelopen. De stagen zaten verdraaid en de leuvers van de stag genua, die omhoog stond, schuurde en klapte steeds op de genua dat opgerold zat. 18 fraaie beschadigingen met enkele volledige gaten. Het is en heel project om alles te maken, maar na 2 dagen is alles weer zo goed als nieuw. Alhoewel, niet nieuw, eerder een stippel zeil. Het is er niet minder sterk op geworden, eerder sterker, maar het ziet er natuurlijk niet fraai uit.
Dan een plotseling avontuur, al begrijp je dat alles al snel een avontuur wordt als je veel tijd over hebt. Er is een nacht dat eerst Thomas en dan ook Frederiek, beide afzonderlijk van elkaar vertellen dat zij een flits denken te hebben gezien. Het lijkt onwaarschijnlijk, maar de beschrijving doet denken aan een lichtkogel waarvan je een schimp opvangt aan de horizon. In de shift van Paul begint het licht te worden, maar Paul ziet een lichtreeks van 3 lang en 1 kort en denkt dat er om hulp wordt geseind. De Wildevaart seint met het deklicht terug, wat zeker weten opvalt, want dat is enorm veel licht. Thomas komt erbij en nu het lichter is kunnen wij de contouren van een schip zien, maar dan zonder mast, of een halve en een soort van zeil omhoog. De adrenaline stijgt en we passen alle zeilen aan om aan de wind die richting op te varen.
Er is geen reactie op de marifoon en ook het lichtsignaal is gestopt, wat wij interpreteren dat de bemanning van dat schip ons heeft gespot. Het lijkt ook alsof zij op ons afvaren. Abrupt eindigt ons avontuur, want er staat duidelijk geen mast op, maar het witte zeil is een witte windvaan die aan een gigantische boei zit bevestigd. Het is een weerstation met allemaal toeters en bellen eraan die niet op onze kaart te vinden was. We varen nog wel even langs om het dichtbij te bekijken maar vervolgen dan, enigszins teleurgesteld, weer onze koers…
Barbados, here we come! De wind neemt de derde week toe en we kunnen mooi plat voor het lappie gaan varen. We varen nu al twee dagen gemiddeld 6 knopen en zelfs ons totale gemiddelde is gestegen naar 3.9 knoop. In een dag leggen we nu zo’n 135 mijl af, ofwel zo’n 250 kilometer. Met een beetje mazzel kunnen we onze gemiddelde snelheid weer opkrikken tot 4 knopen, wat een nette prestatie is. Nog 240 mijl te gaan, we kunnen het land al ruiken en de vogels al zien vliegen. Met als enige verse groente nog 8 uien en als fruit nog 1 citroen en drie limoenen worden onze toch al creatieve kook kunsten extra op de proef gesteld. Gelukkig gaat het nu hard en we hebben berekend eerste kerstdag aan te komen, de weddenschap over de tijd is gestart!
Naarmate Barbados dichterbij komt neemt ons ongeduld toe. De laatste lootjes wegen het zwaarst, zeker als het moment komt dat je elk moment verwacht dat iemand ‘land in zicht’ roept. Tijdens het avondeten passeren we de grens van 100 mijl. De vraag is of de wind aanhoudt, en wij de volgende dag op Kerstavond aan de hamburgers op Barbados zitten, of dat we pas 1e kerstdag aan zullen komen. Een ding is zeker, ondanks dat iedereen het zeilen heerlijk vindt (zeker met de wind van de afgelopen dagen) verlangen we ook naar een borrel en een verse maaltijd.
