Hondenwacht 14 – Medical assistance
‘Eerst aan jezelf denken,’ zegt de schipper voor hij naar bed gaat, ‘het is een citaat van een bekende zeiler, wie het was ben ik vergeten, maar je weet het nu, altijd eerst aan jezelf denken.’
Stijve koude vingers. Dik in het zeilpak. Bij elke hoge golf beweeg ik mee en tikt mijn zwemvest fel tegen de rand van de kaartentafel. We kruisen een shipping lane, een snelweg op zee waar grote zeeschepen op hoge snelheid en vrijwel rechte koersen doorheen denderen. Elke paar minuten sta ik buiten in de kuip en tuur naar het schermpje van de AIS om de positie van al die schepen te inspecteren. Acht liggen er dichtbij elkaar, allemaal liggen ze op ramkoers als de wind even aantrekt en gaan ze ruim voorlangs als de wind even luwt.
Mijn wacht is al voorbij, maar de schipper slaapt nog. Hij beweegt niet als ik in het vooronder naast hem sta en zijn naam roep, dus ik laat hem nog maar even slapen. Morgennacht komen we aan in een lastige haven aan een rotsige kust met veel stroming. Urenlang is hij dan in touw daarom gun ik hem nu een uurtje extra slaap.
Zou hij ziek zijn, vraag ik me ineens af. Want normaal wordt hij altijd wakker als ik zijn naam roep. Zou zijn hart het begeven hebben?
In gedachten loop ik al naar de marifoon.
‘Hallo coastguard, hallo coastguard, over.’
‘I need medical assistance because my skipper is not well, I cannot wake him up. My position is … ‘
Zo zou het zomaar kunnen gaan, denkt een hoofd dat op alles voorbereid wil zijn. Ik ga naar het toilet pal naast de kooi van de schipper en val met een flinke dreun tegen de beschotting van het vooronder als een onverwachte golf de boot laat slingeren. Even snurkt hij geruststellend, verder blijft het stil.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
