De hele flikkerse bende ligt open. De motor loopt natuurlijk niet meer. Het is één grote diesel en olie bende, het aantal bouten en moeren is ontelbaar. En de weg eruit? Ik weet het niet meer.
Za 12 apr. 2025 7:44 – ‘Soms zit het mee…’
En soms zit het tegen. Vandaag sloeg de motor ineens af. Dat gebeurt niet vaak en als het gebeurt, dan lukt het me meestal vrij vlot om hem weer te starten. Vrijwel zonder uitzondering komt het door de brandstof.
Maar vandaag zat het tegen. Ik kreeg de motor niet meer aan. Halverwege Cabo Frio en Rio. De wind draaide en zonder motor was ik kansloos om de kaap te ronden. Terug dus naar Rio. Zeilend de baai binnen – 1 mijl breed, drukke vaargeul en rotsen. Niet fijn, maar beter dat, dan de kaap niet kunnen ronden. Dacht ik…
Flink stroom mee, vanaf het moment dat ik omdraaide. Blijven doorwerken aan de motor, met hulp van de Whatsapp Vertrekkers Community. Zo fijn dat er altijd wel ergens een zeiler is die kan en wil helpen.
Uiteindelijk moest er wat lucht uit de verstuiver en zat er waarschijnlijk een kleine verstopping net voor de hogedrukpomp. Ah fijn, you don’t wanna know. Maar toen deed ‘ie het.
Dilemma. Door naar Rio? En dan? Of toch rechtsomkeert en stick the plan? Helaas, iedere mijl die ik nu al naar Rio terug gevaren ben, kost me weer twee keer zoveel energie en tijd om heen te varen. Het stroom hier gigantisch. De verkeerde kant op. Waar we normaal 5 à 6 knopen varen, doen we er hier maar 3. (Een knoop is 1,852km/uuur, ook wel 1 zeemijl per uur).
Normaal gaan we dus al langzaam, maar nu heel langzaam.
Maar de motor loopt gelukkig weer. Een ervaring rijker en weer koers naar Cabo Frio. Los van de stroom is het wel lastig. Het is hier hartstikke druk met scheepvaart, straks die kaap, daarna een olieveld, een drukke haven met een eigen Verkeersscheidingsstelsel en nog een kaap. En tussendoor ook nog slapen. 💤
Mooie dingen, hoeven niet makkelijk te zijn.
Di 15 apr. 2025 2:29 – ‘Cabo Frio. Meer kan het niet zijn. Soms wankel en verward.’
Ik gooide hier m’n anker uit. Omdat de wind verkeerd stond. Omdat m’n motor geen vermogen meer had. Omdat de aanloop makkelijk was na het ronden van die lastige kaap. Ik gooide m’n anker uit, omdat het een rustige en fijne plek is. Maar bovenal omdat ik er veilig zou zijn en omdat ik ‘op’ was. Gesloopt. De fysieke moeheid viel mee, maar een kust en een motor die niet functioneert, dat geeft te veel stress. En dat is killing.
Dan wil je niet bij de kust zijn. Je wilt geen baai inlopen, als je motor kan afslaan of geen power heeft. Dan is het game over. Voor het echie. Maar als datgene wat je echt niet wilt, dan toch gebeurt, laat het dan hier zijn, bij Cabo Frio, in Brazilië.
Wat een geluksvogel ben ik. Ik kon veilig ankeren net voorbij de kaap en had een hele dag de tijd om alles uit te zoeken. Veel hulp van betrokken zeilers en mensen met verstand van dieselmotoren, Thx all! Enorm veel thx, in het bijzonder voor Paul. ❤️ En ook voor Jaap, Hugo, Brend, Perjan en veel anderen. Thx.
Maar het issue lijkt een ‘mechanical failure’. Iets wat gefixed moet worden. Dat kan ik zelf niet. Niet hier. En niet zonder spullen. Ik moet hier weg. Maar waarheen? En hoe dan? Met een motor die geen vermogen heeft de zuidelijke Atlantic trotseren rondom imposante rotsen? Ik waag me er liever niet aan. Dus ik schakel hulptroepen in. Appjes naar de buitenwereld. Vanuit de zeilers community kreeg ik contactgegevens van lokale mensen.
Bambino antwoordt. Met gesproken tekst in het Portugees. Ik begrijp het niet, maar de intentie is goed. Dat kan ik voelen. M’n neef helpt vertalen. Thx Gustavo!
”Wat voor motor is het? Kom deze kant maar op! Hier zijn monteurs.’ Ik ligt te afgelegen en moet naar het nabijgelegen stadje. Maar no way dat ik dat in deze omstandigheden solo ga doen. Dat is een te groot risico. Misschien met lichter weer. ‘Als ik met je meezeil?’ Wat zeg ik daar nu weer op? Misschien lukt het toch zelf om de motor te repareren.
Ik werk m’n opties af, check de uitlaat, check wat ik kan checken maar … hoe lang nog dingen proberen? Hoeveel meer nog openhalen en weer dicht? ‘Volgens mij is dit het moment om de gereedschapskist te sluiten, en je alleen nog maar te richten op de logistiek rond een monteur,’ mailt walnavigator Ruud. Ergens heeft hij het altijd bij het rechte eind. Thx! Zo fijn om samen te zeilen, ook al zit hij steeds droog, op afstand en hebben we nog nooit samen gevaren. Het voelt alsof we dit samen doen. En zo is het ook. I ❤️ Ruud.
‘Teu barco é rabeta ou pé de galinha?’ vraagt Bambino. Google Translate zet het om naar ‘Is uw boot een staart- of een kippenpoot?’. Ik stuur hem alle details van de boot die ik heb. Hij antwoord dat ze onderweg zijn naar het festival. De taalbarrière is enorm. Want dat staat er vast niet. Misschien heet deze baai wel ‘festival’? Gashandel weer vastzetten, dagtank vullen, dieselslangen aansluiten, zooi opruimen, meuk aan de kant, zorgen dat we kunnen zeilen. Bijboot van het dek af en in het water. Want die heb ik nodig voor het geval dat. Maar hoe dan? Stevige windkracht 5. Het lukt. Zonder dat ‘ie wegvliegt. Dat ging niet vanzelf.
Net als ik klaar ben, komt er weer een toeristenboot aan in de baai. Deze mikt op mij. Overduidelijk. Dit is het dus. Zo zal het zijn. Hij landt op m’n stootwillen die net naast de boot hangen. Twee kerels stappen af. Of … nee … ze stappen ‘Aan’. Aan boord.
En dan is het goed. Bambino. Hoedje op. Baard. Twee vlechtjes. Energieke ogen. Verstand van zaken. Duikt meteen de motorruimte in. Kijkt en luistert. En Rodrigo. ‘My friends call me beans,’ Ik registreer het niet, want ik heb te veel stress.
Maar ik zie meteen wat ‘ie is. Een waterrat. In z’n element op het water en met de wind. Dat is iets wat je ziet en voelt, als waterrat. Fit, good looking, zin in avontuur. Hij blijkt naast zeilen inderdaad ook te kiten en te windsurfen.
We wisselen 5 woorden. 10, want Rodrigo kan Engels. Zo fijn. Het anker gaat op, Rodrigo regelt het. Bambino heeft het roer. Zij doen het, ik ben verantwoordelijk, maar bovenal gaan we samen. Met flow. Ik vertrouw en durf blind te varen op deze mannen. De kapitein zit ernaast en laat het gaan. Als deckhand doe ik m’n werk. Always trust your gut feeling. Dat weet precies of het goed is of niet. Veel meer is er niet nodig. We zeilen, binnen 15 minuten. 20 knopen. Vlagen 25. Om zo’n kaap waait het altijd net wat meer.
We gijpen. Gecontroleerd. Bambino instrueert in het Portugees. ‘Jibe’ is internationaal. Hij verstaat z’n vak. Prachtkerel. Ik regel het grootzeil. Rodrigo hangt zijn beller op en doet de genua. Koers naar Cabo Frio. Bambino pakt een bier. Rodrigo het roer. Er staat te veel zeil. 25 knopen. Net te veel. Zeil en knopen. Oplopend naar 30+. Een rif! Geen rif? We zijn er bijna. Maar nog niet helemaal. We komen er. Het komt goed.
Loslaten. Bambino en Rodrigo genieten. Ik ook. Ik laat volkomen los en vertrouw. M’n stress glijdt weg. We varen een hoek in, met lagerwal en rotsen. De ingang van de rivier is onzichtbaar. Zelfs vanaf 100 meter. Maar het zal goedkomen. Zij weten wat ze doen. Hoop ik. Want … je moet het weten, kennen of er geweest zijn, anders ga je no way ever nooit met deze wind deze lagerwal hoek in. Maar daar is de opening. Drie scheepslengtes breed. Rotsen aan weerszijden, op gijpafstand en het water stroomt.
Het grootzeil gaat naar binnen. Op de genua en een tipje bezaan varen we door. De rivier op. De motor pruttelt gestaag. 1.600 toeren. Dat is wat erin zit. Meer komt er niet uit. De rivier is ondiep, kronkelig en bij vlagen smal. Rodrigo weet wat ‘ie doet. Bambino ook.
We zeilen, motoren, wisselen van kant waar dat nodig is, en zetten op het laatst als we vol in de wind moeten, de bijboot bij. Dat is toch weer 8pk en net genoeg om de ankerplek te bereiken. Veilig. ‘Heb je bier aan boord?’ ‘Helaas!’
Een kwartier later zitten we bij een lokale zaak, op een kratje en een tuinstoel aan een lokale Heineken. We genieten, zijn en hebben weer een avontuur beleefd. Morgen kijken we verder, naar de motor en wat er mis is. Eerst genieten we, genieten we ervan. Wat een bijzonder land is het, Brazilië! Iedereen is aardig en behulpzaam. Dankbaar, moe, voldaan, gelukkig, tevreden en bovenal nietig, schrijf ik dit blog en val zo in slaap. It’s one in a million. Eén op één miljoen. Meer kan het niet zijn.
Ow, ja, en natuurlijk moest ik vanmorgen keihard huilen. Dat kan ik nog steeds trouwens, als ik eraan terugdenk. Ik wil bovenal naar huis, maar ergens stroomt het nog niet. Ik moet daar niet tegen in willen beuken, maar accepteren en Flow zoeken. Dat – en vooral dat – is de kunst van het reizen met een zeilboot: Flow.
Wat fijn was dat. Om het gewoon even allemaal los te laten, te ervaren, te mogen zijn en om keihard te huilen. Loslaten. Van ‘moeten’ en van ‘tijd’. Thuis komt, als het moment daar is. Sorry, Liane. Sorry kids. Sorry collega’s. Sorry vrienden. Sorry all. Tegen de stroom inroeien werkt niet. Tussen hemel en aarde, stroomt water en wind. Ik ben slechts te gast en ik heb Flow nodig om te kunnen gaan. Zonder Flow gaat het niet. Flow. Ik zal het voelen, vinden en gaan. Maar Flow laat zich niet dwingen. Never, ever.
Ik zal nooit meer tegen m’n gevoel of de Flow in vertrekken. Niet voor een oversteek, niet voor een kustetappe. Niet met volle maan, niet op een vrijdag, niet als de verwachtingen gunstig zijn maar het gevoel verkeerd.
Ik zal altijd vertrouwen op Flow. Always trust my gut feeling. Hoe irrationeel dat ook zal zijn. Meer dan dat zal het niet zijn. Eén op één miljoen. Dit is wat het is. Soms ben ik hard soms ben ik koel. Ik zeg dan niet wat ik bedoel. Maar dit is wat ’t is. Meer kan het niet zijn.
Do 17 apr. 2025 3:12 – ‘Game over!?’
Oké, zover is het nog niet. Maar serieus, ik houd er rekening mee dat ik er niet uitkom. Dat hier het einde is van de reis die ik ooit begon. De hele flikkerse bende ligt open. De motor loopt natuurlijk niet meer. Het is één grote diesel en olie bende, het aantal bouten en moeren is ontelbaar. En de weg eruit? Ik weet het niet meer.
Game over dus? Dat nog net niet, maar ik houd er rekening mee. Ik heb gelukkig enorm fijn en goed contact met veel mensen, die me helpen, die er voor me zijn, die meeleven en ook met een paar die verdomd goed advies geven. Via video bellen zelfs.
Maar of het gaat lukken? Ik heb twee worst case scenario’s voor me. Die houd ik voor mezelf. Want … het kan allemaal gewoon nog wel. Focus, op het eindresultaat. En go!
Olie, diesel, geen warm water, geen koelkast meer, geen Starlink nu. Stroom sparen voor licht. Back to the basics. Ik duik straks m’n bedje in. Dan vergeet ik de boel even.
Maar … het is pas 22.07. Eerst diner, met een noodle soup. Geen medelijden. Gisteren heerlijk paella gegeten. Nog een paar uur sleutelen. Misschien kom ik verder. Ik houd hoop.
En ik zal alles alles alles doen wat ik kan om die wereld rond te zeilen. Makkelijk is het niet. Dat hoeft ook niet. Ik leef! Thx.
Game over is het dus nog niet. Er zijn nog opties, en nog lichtpuntjes. Maar het dal is diep. Om 05:45 uur word ik wakker. Het zal een kort nachtje worden. Morgen verder. Ik hoop oprecht snel beter nieuws te kunnen brengen.
