Rhapsody-blog: Dolle Dingo
“Awoehoei!” Een lang wolfachtig huilen klinkt luid over het water. Ik ben net wakker “Awoehoei,” klinkt het opnieuw. “Een dingo!” roep ik en vlieg naar buiten. Op het strand lopen, voor mij althans, twee honden. Dat zijn het niet. Het zijn de beruchte dingo’s; Australische wilde honden. K’dari, werelds grootste zandeiland, zit er vol mee.
Rond een uur of 10 roeien we naar de kant. Als we het strand vol met pootdrukken van een dingo willen verlaten, worden we verwelkomd door een hek met een groot waarschuwingsbord. Be dingosafe staat er op met een afschrikwekkend beeld van een bek vol tanden van een dolle dingo. Allerlei adviezen vliegen ons om de oren. Ik knoop ze vervolgens goed in de mijne. Voor de zekerheid neem ik ook maar een foto. We zijn nu in het veilige omheinde gebied van het luxe resort op het eiland. Terug nemen we het duinpad om via een kreek naar het strand terug te lopen naar ons bijbootje. Met het sluiten van het hek komen we in weer in dingoland. Voor de zekerheid pak ik een stok zoals een van de adviezen luidde. John lacht meesmuilend. Noem me maar een overbezorgd bang grietje maar ik ben voorbereid. Het strand ligt vol met grijze verweerde bomen. Ooit op de helling gestaan. Nu dient het als zeewering. Ik loop er een voorbij die dwars op het strand ligt. Ik draai me om en maak een foto van het mooie plaatje. Ik schrik wanneer ik ineens iets zie bewegen.
“John,” roep ik sissend tussen mijn tanden om mijn angst niet te laten merken. En zeker niet aan de dingo die zo’n 50m verderop staat.
John draait zich om. Zonder het dier uit het oog te verliezen, schuifel ik achterwaarts naar John toe. De dingo slingert argeloos achter mij aan. Rug aan rug gaan staan, luidt het advies. Maar ik wil het beest ook zien. Stiekem gluur ik schijterig achter Johns rug naar de dingo.
Het scharrelt zoekend voorbij. Snuffelt aan van alles behalve aan ons. Op gepaste afstand lopen we achter het dier aan en halen het weer in omdat het veel te veel stil staat. Het slaat totaal geen acht op ons. Achteromkijkend en de stok stevig in mijn hand lopen we verder. Opgelucht haal ik adem als we weer in ons bootje zitten richting ons veilige haven genaamd Rhapsody.
Ada van der Vis
Jaren geleden vond Ada van der Vis, ooit een zeilheld op sokken, de Hollandse plassen al spannend en getijdenwater een hele uitdaging. Zij zeilt nu met John Gijzenij de wereldzeeën over. Verzeild tussen ongerepte atollen en afgelegen eilanden op zoek naar verreikende verrijkende avonturen. Je kunt haar volgen via haar blog sy-rhapsody.nl
