In voor- en tegenspoed
Na weken van voorbereidingen en fondsen werven zijn wij afgelopen zaterdagochtend met veel energie aan de Colin Archer Memorial Race gestart.
Op vrijdag hebben we eerst nog een marifoonkeuring gehad, de safetycheck en zijn de laatste reparaties aan de boot gedaan. Een aantal van ons zijn ondertussen de laatste inkopen gaan doen bij de supermarkt en de rest was bezig met het race-klaarmaken van de boot, dus de zeilen op de juiste plek leggen, lifelines aan de reddingsvesten bevestigen, de romp schoonmaken, dus zwemmen en duiken om mogelijk de aanslag op de kiel en het roer te verwijderen etc.
Een uur van te voren gingen wij het water op om alvast te kijken hoe we zouden starten en om even in te komen. Tijdens het eerste deel en tot het einde van de geul werd er flink gehiked en hard gewerkt om de boot zo snel mogelijk te laten varen. Daarna ging het wachtschema in. Vier uur op, vier uur af, met overlap. We konden ROST (van Uden), onze grote concurrent, goed bijhouden.
AAN TAFEL
Offshore zeilen betekent ook offshore eten. Op vaste tijden, bij de wachtwissel, eten we gezamenlijk gevriesdroogd eten. Gevarieerd van ‘veggie couscous’ tot ‘pasta funghi’ en in de ochtend havermout. Allemaal uit zakjes waar je alleen wat kokend water bij hoeft te doen. Tussendoor eten we veel fruit, rauwkost en af en toe een powerbar of mueslireep. De weersomstandigheden waren subliem. Schitterende zonsondergang en prachtige sterrenhemel. De wind uit het noordwesten varieerde van kracht. Hetgeen het lastig maakte was tegen de hoge golven snelheid te behouden. Midden in de nacht begon de wind langzaam te draaien richting het westen, waardoor we iets ruimere koersen konden varen en de snelheid op zagen lopen. In de ochtend waren we zelfs instaat een jibtop, jib en stagzeil (triple headed) te voeren. Daarmee liepen we ook weer in op ROST.
KNAL
Met een gestage 12 knopen leken we wel over het water te vliegen, tot met een luide knal, onverwachts, de bakboord runner brak. Door snel en kordaat handelen wisten we de mast te stabiliseren om verdere schaden te voorkomen. Nog geen vijf minuten later zat onze voordekker bovenin de mast om een tijdelijke runner, ‘thuisbrenger’, te monteren. Hiermee kunnen we prima en veilig varen, maar helaas niet meer racen. Dat maakte de beslissing om naar Nederland terug te keren weliswaar verstandig en de enige juiste, maar helaas niet de leukste. Na deze teleurstelling een beetje te hebben verwerkt gingen we terug in onze offshore modus met als koers IJmuiden. Zo’n 24 uur later liepen we veilig IJmuiden binnen om onze wonden te likken en onze bevindingen met elkaar te delen. Een enorme ervaring rijker kunnen we maar één ding zeggen. Dit smaakt naar meer, veel meer.
Terwijl we dit schrijven zijn we alweer onderweg naar Breskens. Ook nu weer wisselende omstandigheden, meerdere zeilwissels, kortom we blijven werken aan onze kennis en samenwerking als team. Later meer over onze persoonlijke ervaringen.
Dieuwertje de Groot
