Angela Sails #4 – Do not mess with the captain
De dagen die volgen zijn hectisch. Mijn bemanning komt aan. Paul* ken ik. Op Antigua zijn we flatgenoten geweest met een gedeelde keuken. Hij komt uit het noorden van Engeland en werkt veel als Cruising Instructor. Hij heeft nog nooit een crossing gedaan maar daar maak ik mij geen zorgen over. Chantal* ken ik niet. Zij is Amerikaanse en reageert op een oproep van mij online, is opgegroeid op een boot en wil nu weer terug de zeilwereld in. Ze klinkt erg enthousiast. “Ik wil wel koken!” zegt ze en dat is precies wat ik wilde horen.
(*fictieve naam)
We doen boodschappen en maken de boot verder klaar. Ik zie wel wat water onder de vloer maar Jurgen vertelde mij al dat er met harde wind wat water binnen was gekomen via de anker locker. Een constructiefoutje van dit type zeiljacht dat in Nederland opgelost gaat worden. Ik maak mij er geen zorgen over.
We hebben een SSB aan boord en een satelliettelefoon met beperkt tegoed. We maken een hele lijst met afkortingen om zoveel mogelijk te kunnen zeggen in zo weinig mogelijk woorden. De lijst begint serieus maar loopt uit op een hilarisch document. GS – goede sfeer, KO – Koud Onderweg, VNG – Voorspelling Niet Gekregen, MG – Mermaids Gezien, ZB – Zin in Bier ….. om er maar een paar te noemen.
Vol goede moed varen we een paar dagen later de haven van Bermuda uit. Op naar de Azoren!
Als ik toen geweten had wat ik nu weet dan had ik daar in de haven toch een paar heel andere beslissingen genomen. Vooral met mijn bemanning. Paul bleek een manipulatief mannetje dat er geen prijs op stelde door een vrouw aangestuurd te worden. Daarnaast moest volgens hem het grootzeil zo strak mogelijk voor de wind om de kans op ‘overstag’ (ja echt!) zo klein mogelijk te maken. Ik heb een paar keer geprobeerd uit te leggen dat het voor de wind ‘gijpen’ heet, maar zijn antwoord bleef: “wat weet jij daar nou van”.
Chantal was oke maar liet zich inpalmen door Paul. Daarnaast was ze de eerste 6 dagen zo ontzettend zeeziek dat er van koken niet veel terecht kwam. Paul zijn repertoire bestond uit beans op toast en dat vind ik geen maaltijd. Dus de galley en ik werden vrienden. Op zich was dat niet echt een punt maar ik had nog een paar andere uitdagingen. De SSB stopte na 4 dagen met werken. Ik kreeg ‘m met geen mogelijkheid meer aan de praat waardoor we qua weerberichten toch een beetje blind voeren.
Daarnaast waaide het bij vlagen serieus hard en kwam er toch iets meer water binnen dan ik verwacht had. Omdat er ook behoorlijke golven stonden bewoog het water vanuit de bilges via de zijkanten richting het plafond waardoor het af en toe leek te regenen binnen. Ik vond het nog niet onveilig, maar watermanagement werd wel een onderdeel van de dagbesteding.
Paul werd hierdoor onhandelbaar en uiteindelijk zei ik: “maak je niet druk, we hebben altijd nog 2 toiletten aan boord waarmee we water naar buiten kunnen pompen als het te hoog komt..”
Zijn blik. Ik zal het nooit vergeten.
Angela Brandsma
