‘Tijdens windstiltes is ieder pufje wind een verademing!’
‘Op naar de Evenaar!’. Nog steeds non-stop op haar weg terug naar Nederland: van de in totaal 9750 mijl in ongeveer 70 dagen, nu alweer zo’n 4 weken aan boord van de bark Europa. Wij hebben mede door Hestag Media contact met de bemanning aan boord en de unieke kans ze te volgen op hun bijzondere trip.
Het gaat vertrouwd voelen dit, of wij van Zeilhelden bijna meevaren! Hoe is inmiddels de stemming aan boord en zijn er ‘must know’ updates voor de vele Nederlanders die jullie op afstand volgen? Eric (kapitein): De stemming aan boord is over het algemeen goed, zelfs tijdens de drijfpartijen zonder wind en de tegenwind die we hebben gehad. Op dat soort dagen is er gewoon geen voortgang in de juiste richting en dobberen we maar wat rond of we zeilen dwars op onze koerslijn een beetje heen en weer. Tijdens windstiltes is ieder pufje wind een verademing en met ieder pufje rent iedereen blij en lachend in de rondte om de zeilen bij te stellen, om maar zo veel mogelijk snelheid uit het schip te halen.
Ook tijdens de langdurige tropische regenbuien blijft de stemming erin, met vooral verbazing over de hoeveelheid water die naar beneden komt. Mijn laatste tropenreis was alweer 9 jaar geleden, maar ik kan me niet herinneren ooit zoveel regen gehad te hebben.
Sanne (Scheepsarts): De sfeer zit er goed in. Vorige week hebben we een rotatie in de wachten gedaan. Dus de meeste van ons zitten nu op een ander tijdstip. Dat maakt dat je een ander gedeelte van de dag meemaakt. Dat houdt voor mij in dat ik nu de zonsopkomst bewust mee maakt. En die is af en toe meer dan prachtig. Een pallet aan kleuren. Het blijft mij altijd verbazen hoe snel het gaat. Als je even naar binnen gaat om iets te pakken, dan is het moment haast alweer voor bij.
We zijn inmiddels in de tropen beland. Dus het is warm en plakkerig. De uitdaging van het niet hebben van korte broeken is inmiddels gepasseerd. We hebben hier en daar wat kunnen creëeren van oude werkbroeken. Daarnaast wist de directing manager Leentje Toering vlak voordat we weggingen nog iets aan de boodschappen toe te voegen. Namelijk 2 korte broeken, een paar shirtjes en wat zelfverzorgingsproducten! Die zijn inmiddels onder de crew verdeeld!
Helaas is er de laatste week niet zoveel wind als wij zouden willen. We liggen af en toe nagenoeg stil. En als de wind niet uit de juiste richting komt, dan gaan we soms ook een paar uur bijliggen. Een van de weinige voordelen daarvan is dat we dan kunnen zwemmen! Een mid-oceaan zwemstop! Heerlijk verfrissend en altijd reden tot veel gelach. Dat geeft een goede mentale en lichamelijke boost.
Wat ons trouwens opvalt, is dat het heel erg veel regent. Eigenlijk al voordat we goed en wel in tropen waren, kwamen er veel buien voor bij met heel veel regen. Dat verwacht je eigenlijk niet in deze regio. Tropische regenbuien wel ja, maar dat is niet wat we de afgelopen dagen hebben ervaren. Tijdens een wacht regen je rustig tot 3 keer toe helemaal zeiknat. Maar goed, inmiddels is het warm genoeg (en is genoeg kleding nat geworden) om, zodra het regent, je schoenen uit te doen, te zorgen dat je een korte korte broek aan hebt en dan je zeiljas. Hilarisch gezicht, helemaal als de jas wat lang is. Zodra het stopt met regenen, trek je weer meer kleren aan.
Gjalt (scheepskok): De stemming is nog steeds uitstekend te noemen, we kunnen ook allemaal prima met elkaar door een waterdichte deur, dat scheelt natuurlijk een hoop. Op dit moment kan ik niet zo snel een must know update bedenken die echt de moeite waard is. Al is het wel fijn dat op dit moment de wind ons weer gevonden heeft en we met zes knopen richting het noorden zeilen. Op naar de evenaar!!
Naast het lekkere zeilen is de reis terug toch ook een lange zit. Hoe vermaken jullie je en zijn er bijvoorbeeld doelen gesteld om de tocht uitdagender te maken? Gjalt(scheepskok): Een lange zit is het absoluut niet als je het mij persoonlijk vraagt. We zijn gewoon dat aan het doen waar we voor hebben gekozen en waar we met zijn allen voor zijn aangenomen, namelijk ons werk. Iedereen aan boord maakt lange dagen en pakt zijn of haar rust waar nodig. Een lange zit is dus naar mijn idee niet de juiste benaming, maar dit ter zijde. We vermaken ons tot op heden dus prima. Er is altijd genoeg te doen aan boord en nu we zonder gasten varen, komen we aan klusjes toe waar we normaal gesproken eigenlijk te weinig of geen tijd voor hebben. We gebruiken de situatie die nu, onvrijwillig, is ontstaan dus volledig en op een postitieve manier.
Sanne (scheepsarts): We vermaken ons door na de wacht nog even met elkaar te gaan zitten en een drankje te drinken. Sommigen kijken een (deel van een) film en er worden veel boeken gelezen. Verder heeft iedereen wel een persoonlijk projectje. De een maakt van oud zeildoek jongleerballen. De ander is een reistas aan het maken. Een ander groot punt van vermaak zijn verjaardagen. En dan met name de aanloop er naar toe. De cadeautjes die worden allemaal handgemaakt.
Eric (kapitein): We vermaken ons hoofdzakelijk door in principe 12 uur per dag en 7 dagen in de week aan het werk te zijn. Of eigenlijk 6 dagen in de week, want we hebben voor de verandering zondagsrust ingesteld. Niet dat er dan op die dag helemaal niets gebeurt, maar de druk is een beetje van de ketel. Als eerste vraagt natuurlijk het zeilen zelf continu aandacht: sturen, zeilen trimmen, navigeren, routeplannen, alles rond de klok in twee ploegendienst. Het kombuisteam is er druk mee om te zorgen dat iedereen drie keer per dag een smakelijk maal voorgeschoteld krijgt en om te zorgen dat de meegebrachte verse waren een beetje gelukkig blijven. Verder is alles aan slijtage onderhevig en moet er altijd wel ergens een lijn vervangen worden of moet er iets gesmeerd of gerepareerd worden. Daar kan je druk mee zijn op zo’n complex schip.
Ik geloof niet dat er doelen gesteld hoeven te worden om de reis uitdagender te maken. Waarom zouden we? In principe gaat het gewoon om een noodgedwongen delivery naar de thuishaven vanuit ons winterse (eigenlijk zomerse) werkterrein. Er gaan echter stemmen op om totaal geen gebruik te maken van de motor en de reis volledig onder zeil te doen. Dat is op zich niet moeilijk en zeiltechnisch dus niet echt een prestatie, alleen zal de reis daardoor langer (of zelfs veel langer) duren, waardoor het voor de bemanning nog meer een prestatietocht wordt. Stel je eens voor dat we straks bij aankomst in het Engelse Kanaal alleen maar een paar weken zomerse oostenwind krijgen! Dat zou mentaal wel eens zwaar kunnen worden om in het zicht van de thuishaven een paar weken heen en weer te kruisen in de hoop op een bruikbare windrichting. Dan zijn er ook nog vier bemanningsleden aan boord die na een significante tijd aan boord nu al thuis hadden moeten zitten, maar die door de coronacrisis in Argentinië niet van boord mochten en nog eens een werkreisje van tweeëneenhalve maand voor de kiezen krijgen. Ik weet niet of we die mensen zoiets aan kunnen doen.
Wat betreft brandstofvoorraad is er in ieder geval geen noodzaak om helemaal zonder motor te varen en kunnen we het schip in de moeilijke stukjes zonder wind, best een zetje geven.
De enige redenen om de reis eventueel zonder motor te doen, zou de prestatiezin van de bemanning zijn. Maar wie weet, in ieder geval is de motor na het van boord laten van de Argentijnse loods niet meer in bedrijf geweest, dus alles ligt nog open.
Zijn er ‘uitdagingen’ geweest die lastig waren zowel voor de bemanning in z’n geheel of als individu? Eric (kapitein): De enige lastige uitdaging is eigenlijk het berusten in het maken van geen voortgang als er geen wind is. Dat is ook iets dat we normaal gesproken nauwelijks meemaken. Er wordt in onze reisplanning met een bepaalde gemiddelde snelheid gerekend en die moeten we halen om op schema te blijven. We gaan dan niet een paar dagen liggen ronddobberen. Nu doen we dat echter wel en dat is vooral voor de mensen die eigenlijk al thuis hadden moeten zitten best zwaar.
Sanne (scheeparts): Voor mij persoonlijk was het een behoorlijke uitdaging om het gevoel van ‘haast’ los te laten. Haast om naar huis te komen, om terug te gaan naar mijn ‘normale’ leven, om aan de slag te gaan in het ziekenhuis. Inmiddels begint het besef langzaam te komen dat mijn normale leven ook niet meer zo normaal is. En tevens heb ik het gevoel dat ik mij nu wel echt aan de situatie heb overgegeven en meer in het hier en nu ben.
Gjalt (scheepskok): Lastige vraag. Wie weet als we door alle pindakaas heen zijn, zullen er wellicht bezorgde gezichten verschijnen :-).
Namens Zeilhelden: top dat we jullie nog steeds kunnen en mogen volgen! We zijn trots op jullie allemaal, pas op elkaar en stáy safe!
