‘De meest unieke reis ooit’
De Bark Europa staat met haar bemanning voor de opgave een route van 9750 nm in ongeveer 70 dagen tijd af te leggen. Na 14 dagen in quarantaine gelegen te hebben in de haven en voor anker in de baai van Ushuaia waar niemand van- en aan- boord mocht én wat een enorm onzekere situatie opleverde zijn ze nu onderweg terug. Een reis waarvan Eric (kapitein) zegt: ‘De meest unieke reis ooit.’ Vanuit Ushuaia over de Zuidelijke Oceaan waar de temperaturen zullen gaan stijgen tot de tropen. Dan richting het noorden tot ze Europa bereiken. Zeilhelden vaart digitaal mee en krijgt een bijzondere kijk aan boord.
De onzekerheid die er was over de terugkeer is begrijpelijk! Hoe zijn jullie daar mee om gegaan individueel en als crew samen?
Eric (kapitein): De terugkeer is eigenlijk een min of meer logisch gevolg van de situatie. In de eerste plaats was er de volledige lockdown in Ushuaia en het zag er naar uit dat die verlengd zou gaan worden. Niemand mocht aan of van boord en om de havenkosten wat te verlagen zijn we toen in afwachting voor anker gegaan. Verder leek het erop dat het hele programma voor het komende jaar (Zuid-Pacific) niet door zou kunnen gaan. Als bemanning hadden we dan ook weinig keus. Terugzeilen leek ons allemaal beter dan voor anker afwachten of de lockdown misschien wordt afgeschaft.
Gjalt (kok): Natuurlijk is dit een heel vreemde situatie voor ons allemaal. Nog nooit heeft het schip zo een lange non stop zeil reis gemaakt en al helemaal niet zonder gasten. Qua koken maakt het niet zo heel veel uit of je voor 60 of 20 man kookt, je schilt, hakt, snijdt, raspt gewoon een derde van de normale hoeveelheid. Het grootste verschil is wellicht wel de hoeveelheid afwas die er normaal gesproken de hele dag non stop bij komt kijken. Nu is dat echt veel minder, een paar koffiekopjes en borden. Daar komt bij dat de iedereen aan boord gewend is om te helpen in het kombuis. Dus iedereen wast en droogt de vuile vaat gezamenlijk. Goed voor de sfeer in het kombuis, vooral als dit gepaard gaat met een goed muziekje op deachter- of voorgrond. Het is anders, maar de dagelijkse basishandelingen blijven voor mij hetzelfde,.
Sanne (scheepsarts): Ik had er al een beetje rekening mee gehouden dat het schip terug naar Nederland gevaren moest worden. Zonder dat dit officieel door de kapitein was aangegeven, gonsde dit al over het schip. Voor mij persoonlijk heb ik lang gedacht, en misschien wel gehoopt, dat ik toch nog op een vlucht naar huis zou kunnen. Toen op 24-25 Maart duidelijk werd dat het schip inderdaad naar Nederland terug ging, was er een deel opluchting, maar ook een deel teleurstelling. Opluchting omdat het wachten en daarmee de onzekerheid van wat er zou gaan gebeuren, voorbij was. En teleurstelling omdat ik toch had gehoopt om thuis aan de slag te kunnen gaan in het ziekenhuis waar ik werk. Daarbij komt ook het moeten uitstellen van het zien van familie en vrienden, met daarbij het missen van mijn eigen bed. Daarentegen zijn de restricties in Nederland nu dusdanig dat het zien van familie en vrienden waarschijnlijk helemaal niet aan de orde zal zijn. Dus wat dat betreft ervaar ik ook een gevoel van blijdschap en dankbaarheid dat ik nog dik twee maanden met een groep hele leuke, gezellige en enthousiaste mensen op een schip mag zitten, waarbij wij niet 1,5 meter bij elkaar vandaan moeten blijven, of een dikke boete krijgen als we met meer dan 2 personen over het dek lopen.
Hoe gaat dat met de verschillende nationaliteiten en dus ook de verschillende culturen? Welke landen zijn vertegenwoordigd aan boord?;
Eric (kapitein): We zijn een internationaal (12 nationaliteiten) gezelschap bestaande uit 11 vrouwen en 8 mannen. Allemaal begaan met het tall ship gebeuren. Qua ervaring hebben we met z’n allen in totaal 27 volle jaren aan boord van de Europa doorgebracht.
Sanne (scheepsarts): Wij zijn met 19 mensen aan boord en komen uit 12 verschillende landen. Te weten: Nederland, Duitsland, Denemarken, Engeland, Spanje, Slowakije, Zuid-Afrika, Australië, Tonga, Canada, California en Chili. Hier aan boord heerst een Bark Europa cultuur, inclusief een soort van eigen taal. Zo worden bepaalde dingen altijd in het Nederlands benoemd. Bijvoorbeeld een “lekker sopje” of een “pannenlikker”. Ik denk doordat we allemaal gericht zijn op het reilen en zeilen van dit schip dat we allemaal dezelfde taal spreken. En ja, natuurlijk zijn er verschillen, maar dat is alleen maar interessant.
Nu zijn jullie met 19 man, allen crew aan boord. Met hoeveel zijn jullie als jullie gasten aan boord hebben?;
Eric (kapitein): Als bemanning zitten we altijd tussen de 14 en in Antarctica 18 man. Daar hebben we wat meer, want dan hebben we ook Antarctische gidsen erbij. Dat aantal wordt dan aangevuld met betalende gasten (als dat wil lukken) tot ongeveer 60 personen.
Vijf dagen niet aan het aan boord gebrachte voedsel komen om besmetting te voorkomen, wat eten jullie dan? Hadden jullie nog voorraad voor 5 dagen aan boord?
Eric (kapitein): Wij hadden al voorraden aan boord voor 3 weken met gasten en hebben op de laatste dag slechts aangevuld om het 80 dagen met 19 man te kunnen uitzingen. Zonder rantsoenering.
Sanne (scheepsarts): Ja zeker, er was gewoon nog eten aan boord en daarbij hadden we al nieuwe boodschappen gekregen de dag nadat we terug waren gekomen uit Antarctica zoals dat gebruikelijk is. We wisten namelijk nog niet wanneer we wel weer voor een volgende reis konden vertrekken, dus we waren uit voorzorg maar gaan voorbereiden op een volgende reis. Toen duidelijk werd dat we inderdaad terug naar NL gingen varen voor een non stop reis van 70 dagen, werd het wel belangrijk om nog meer boodschappen te krijgen. Dat zou namelijk betekenen dat we niet op een rantsoen moeten meer naar het einde van de reis. En wonderlijk genoeg, is dat gelukt. Alles wat we nog op een boodschappenlijst hebben gezet, is binnen gekomen. Zelfs de extra chocolade! Met zoveel vrouwen aan boord, is dat natuurlijk essentieel goed! De boodschappen hebben een kleine week in een lege hut geleden, in quarantaine. Een selecte groep van de bemanning heeft in beschermende pakken, met handschoenen en
mondkapjes, de boodschappen opgehaald op de kade en aan boord gebracht. Daarna hebben we alles grondig gereinigd met desinfectie middel.
Hoe hebben jullie het wachtlopen georganiseerd? En is dat te doen, 70 dagen is best lang non-stop. Zijn jullie ooit eerder met deze crew zolang onderweg geweest? ;
Eric (kapitein): Kok, koksmaat en machinist draaien dagwachten, in principe van 8 to 20. De overige opvarenden hebben de dekwacht in twee teams van 8 die werken in shifts van 6 op en 6 af. Van 2 to 8, van 8 tot 14, van 14 tot 20 en dan weer van 20 to 2. Een regelmatig schema, met voldoende mogelijkheden om te slapen of bij te slapen. Het schip vaart sinds 1999 vrijwel het hele jaar door en hoewel de bemanning niet exact in deze samenstelling heeft gevaren, kennen velen elkaar van eerdere reizen. Maar 70 dagen is wel iets langer dan we normaal gewend zijn.
Waar zien jullie het meest tegenop de komende ongeveer 70 dagen en waar verheugen jullie je het meest op?;
Eric (kapitein): Eigenlijk zien we vooral positieve dingen: we varen de kou uit de warmte in, het weer wordt steeds vriendelijker (tenminste tot we weer in de westerlies van het noordelijke halfrond komen) en de afstand tot thuis wordt (voor de meesten) steeds kleiner.
Sanne (scheepsarts): Normaliter zijn er meer handen aanwezig die kunnen helpen met het zetten en strijken van de zeilen. Evenals het sturen en op de uitkijk staan. Dat zijn anders taken die de voyage crew op zich neemt. Ik vind het persoonlijk erg leuk om te sturen, dus dit voelt voor mij als een kans, die ik anders niet zou krijgen. Uiteraard zijn er uitdagingen aan boord, zeker op zo’n lange reis. Die zijn niet anders dan anders. Daarmee bedoel ik, dat ik denk dat we dezelfde uitdagingen tegen gaan komen als
dat wij die op een geplande lange oversteek zouden tegen komen. We zitten toch met meerdere mensen in een kleine ruimte, hebben allemaal gebroken nachten doordat we in een wachtsysteem moeten werken, etc. En toch , als ik heel eerlijk ben, vind ik het ook een buitenkans om met zo’n kleine groep te varen. We zijn allemaal in meer of mindere mate ervaren in meerdere facetten van het zeilen van een dergelijk schip. Dat maakt dat als we eenmaal op elkaar ingespeeld zijn, we alles heel soepel kunnen laten verlopen. Dit zal veel sneller gaan dan wanneer een grote groep, grotendeels onervaren mensen aan boord hebt. Jammer genoeg betekent dat ook, dat we niemand hebben om dit aan te leren, om onze passie te delen. Hopelijk kunnen we deze reis vol goede moed voortzetten en veilig in NL aankomen, zodat in de toekomst iedereen weer van dit mooie schip kan meegenieten.
Namens Zeilhelden wensen wij jullie een behouden vaart en in Nederland wordt op jullie gewacht! Pas op elkaar en stay safe!
