Breaking Bad
Met een zwiep slaat de kluiverschoot, de avond daarvoor gekochte wollen muts, van zijn hoofd. Om deze een seconde later weer terug te gooien aan boord. Echter net voordat ze in het gangboord valt neemt een volgende vlaag haar voor de tweede keer mee en verdwijnt de muts langzaam in de golven. Streepje voor streepje. Geen tijd om te rouwen. Kluiverschoot aan en de wereld draait doorrrrrrrrrr.
Gelukkig soep voor de troost aan dek. Wel na iedere hap even omhoog kijken voor de kluivercheck.
Sommige maten zijn zo geduldig dat ze zelfs in het heetst van de strijd een nieuwkomer vijftien keer uitleggen hoe een lijn belegd moet worden. Muts af voor deze gasten.
Voor de eerste keer aan boord, voor het eerst in je leven zeilen. Aanmonsteren bij de Waddenrace omdat je van de Wadden en de eilanden houdt. Geen idee hebben waar je aan begint.
Eerst de uien
De steiger is glad en glimt van de regen. Voorzichtig klimt ze via een paar andere schepen aan boord van de Najade. Laat haar eigen tassen in de regen staan om eerst de uien en het WC papier door het luik aan te geven aan iemand die onder aan de trap geduldig staat te wachten. Bij het binnenkomen knippert ze even met haar ogen tegen het felle licht in het ruim.
Donker en helder tegelijk
Een nacht later zit ze bij de kluiverschoot op het voordek. Wil leren, gaat ervoor. Langzaam wordt het kouder en natter en maakt ze gretig gebruik van het aanbod om een overlevingspak te te mogen lenen.
Wurmt zich hier in en begeeft zich opnieuw aan dek. Houdt het uren vol om uiteindelijk toch verkleumd haar kooi op te zoeken. Geef haar nog een kop gloeiende thee en sla een wollen deken om haar schouders. Slechts langzaam warmen haar voeten weer op.
Beetje vallen
De nacht is donker en helder tegelijk. Boven ons miljoenen sterren en aan de horizon grote donkergrijze regenwolken.
Het vuurtorenlicht van de Brandaris laat haar lichtbundel telkens over de onheilspellende wolken gaan. Mooi spel van licht en donker. Daarna gaat ze weer een blokje om.
De gangboorden en het dek zijn nog drijfnat van de laatste bui. Op het voordek beweegt een schijnwerper zich traag heen en weer, speurend naar onverlichte mosselstokken. Opspattend boegwater zoekt zijn weg naar de binnenkant van laarzen en te ver openstaande kragen.
“Mosselstok op twaalf uur” roept iemand naar achteren “Beetje vallen………………”
Golven spoelen door de gangboorden op zoek naar slachtoffers op het achterdek . De Najade speert erover. Negen knopen nu. Witte schuimkoppen trekken in het donker aan ons voorbij.
Nieuwkomers zoeken steun bij gezichten van kenners. Schipper fluit op het achterdek. Alles onder controle.
Belletje voor de overstag oversteigt het geraas van de wind. Zonder iets te zeggen zoekt ieder zijn weg. Fok los en nog even wachten met de kluiver.
Roefdeurtjes zwaaien open, “Koffie, thee, broodjes limonade” wordt er vrolijk geroepen. Met een klap worden de deurtjes dichtgegooid, “Nu even niet”. In de donkere roef wacht een teiltje met negentien kopjes, potje suiker, pak volle melk en drie thermoskannen op nadere orders.
Op de tast laat ik het grootzeil vallen. Sla de pal van de piek los, grijp me vast aan de rand van de mastvoet en stap stevig op de rem van de klauw. Trap vervolgens deze ook los. Door de regen slipt de piek een stukje verder door . Hang er vol in. Koude handen binden lijnen om het grootzeil en de giek wordt naar beneden gelaten.
Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe de fok ondertussen al naar beneden wordt gegooid en ook stevig aan banden wordt gelegd.
Dat durf ik nooit
Onze selfiemaker staat in de startblokken, stapt de wal op, en waggelt in te dikke kleding met hierboven een bont gekleurde Boliviaanse muts richting het havenkantoor om een foto van de code en zichzelf te maken. Alles voor de wedstrijd.
Ze komt er al weer aan sist iemand achterop. De selfiemaker wordt aan boord gehesen. Spring los….. en voordat we de smalle havenmonding van Vlie uit varen staan het grootzeil en de fok er al weer bij.
lachen en huilen
Soms is het lachen en huilen bij het afscheid. Huilen om het warme bad van de mensen met wie je samen was. Lachen omdat je om vier uur in de ochtend de afwas deed, nog maar voordat er tanden waren gepoetst of haar in het fatsoen was gebracht. Huilen omdat je zulke koude voeten hebt dat ze misschien nooit meer warm zullen worden. Lachen omdat het grootzeil er wel erg snel weer bij stond. Huilen omdat je een verkeerd besluit hebt genomen. Lachen omdat samen een nacht doorhalen zoveel meer teweeg brengt dan een nacht slapen. Huilen omdat je op je 33ste voor het eerst van je leven er een weekend alleen op uit bent gegaan. Iets bent gaan doen waarvan je altijd dacht: “Dat durf ik nooit”. Een weekend wat bij zal blijven en als een nieuwe start kan zijn.
“Breaking Bad” krijgt de meeste knuffels van iedereen. Vegen tranen uit onze ogen omdat dit weekend weer zoveel meer was dan alleen een Waddenrace.
