Hondenwacht 23 – Een sneltrein door de golven
‘Have you seen your mother baby standing in the shadow.’ Ik druk het radiootje tegen mijn oor om het weerbericht te horen. Voel me weer de puber die avond na avond naast het huis bij de regenpijp stond. Een zelfverdiende transistorradio tegen mijn hoofd geperst, radio Luxemburg hard aan vol storing, ruis en piep. En altijd de Stones.
Het is fris. Mijn broek is klam onder het zeilpak. Mijn vingertoppen koud. De haak van mijn veiligheidsharnas klakt tegen de wand van de kajuit. Een vage notie van een stem uit de speaker, maar verstaan kan ik niks.
‘Six increasing seven.’ Maar waar en wanneer?
De boot schudt en helt. Ik schrik wakker en mijn hoofd kan niets anders dan domscenario’s bedenken. We rammen een ton of een ongeziene zeilboot, er knapt een lijn, we verliezen de mast door een klapgijp, de schipper doet iets op het voordek en valt overboord, er komt windkracht 11, we vergaan, vast en zeker vergaan we. Staat daar nou domscenarios in de eerste regel? Binnen in de boot klinkt het of we als een sneltrein door de golven stuiven, het water sist langs de romp en de wind huilt rond de vallen en de mast.
‘Het is veel rustiger dan het binnen lijkt,’ lacht de schipper die me wakker maakt, vlak voor mijn hondenwacht begint, ‘dat zie je wel als je zo meteen buiten bent.’
Het is aardedonker, waterdonker, ver weg geeft weerlicht kleur aan de wolken. De boot helt en ik hou me stevig vast, terwijl de slaap uit mijn gedachten waait. Ik voel ik me als een kind dat per ongeluk de handrem van papa’s auto heeft losgemaakt en nu van een helling naar beneden suist. De wind trekt door naar 22 knopen. De zee is ongedurig, net als ik.
(Rolling Stones – Have you seen your mother baby, https://www.youtube.com/watch?v=xubWr3ogmZc)
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
