column 

MINDER! MINDER! MINDER!

6 juni 20165 juni 2016 Redactie 1924 weergaves

Ho maar, rustig maar. Ja, ik geef het toe, het is niet de beste zin op dit moment in de recente vaderlandse geschiedenis maar goed. Het is waar. Het mag allemaal wel een beetje minder.

In willekeurige volgorde: Boegschroef, Windmeter, Radar, Plotter, Anker-alarm(!), Joystick besturing, Parkeerhulp, Hekschroef, SSB, Satphone, Log, GPS, Airconditioning, Verwarming, Koeling, Blister, Epirb, Liferaft, Code 1, 2, 3, 4, 5. En dan ben ik nog lang niet compleet met de lijst van zin- en vooral ook onzin die ik gemiddeld aan boord aantref bij de echte zeilheld. Drie weken voor vertrek naar Engeland kunnen we de slaap al nauwelijks vatten. Weerberichten, wolken lezen, bidden, niets wordt aan het toeval over gelaten om er vooral voor te zorgen dat we met man en muis het gevaarlijke zeegat zonder noemenswaardige kleerscheuren over zullen zeilen om ‘des boots’ veilig en wel op de Thames met uitzicht op de Tower in ieder geval met onze joystick in te kunnen parkeren.

 

Volgens mij zijn we ergens vergeten waar het eigenlijk ook alweer over ging.

 
Het mag. Natuurlijk. Het mag. Maar volgens mij zijn we ergens vergeten waar het eigenlijk ook alweer over ging. Leuk een bootje kopen, voor niet teveel geld en met een beetje kennis en vooral ook het nodige geluk en doorzettingsvermogen van A naar B een tochtje zeilen. Gewoon omdat het kan. Zoals onze voorvaderen al minimaal 500 jaar geleden deden. Toen ze al wisten dat om rond Afrika te zeilen het verstandig was om om Engeland heen te varen, vervolgens rond een eilandje voor de Braziliaanse kust en pas dan richting Kaap de Goede Hoop te koersen. Met alleen een kompas, een gegist bestek en een touw met wat knopen er in. En ze kwamen nog aan ook. Of zoals de boegspriet van de Delta Lloyd in 2008 vermeldde: ‘Tot hier, en verder’.

 
Ik was erbij, in Cochin, India toen we de VOR op lagen te wachten en natuurlijk de wedstrijd daar wilden zien. Super om een keer mee te mogen varen tijdens een training (iemand had kennelijk geroepen dat ik de lokale wateren kende) en zo vond ik mij achter het roer van de Delta Lloyd terwijl de mannen druk in de weer waren onder leiding van Maurice Paardekoper om een beetje meer snelheid uit de oude ABN te halen.

 
En daardoor kwam het ook dat we tegen de heersende moesson wind in met onze eigen Alondra (te laat) richting Thailand vertrokken. Tuurlijk, de pilot had al aangegeven dat het lastig was maar héé, zeilen is niet altijd een pretje toch? En dus vochten ik en mijn maat zich een weg van de Malediven richting Sumatra en vandaar Thailand. 21 Dagen ongeveer 20 knopen op de neus en na een dag of 8 kwam daar nog een keer een storm van 3 dagen overheen. Alles zeiknat. En ik bedoel alles. Het dichtstbijzijnde land was het eiland Nicobar maar eerlijk is eerlijk, de door de pilot omschreven kannibalen trokken ook niet echt en, het was er bovendien verboden aan te meren of voor anker te gaan. Dus door. Met nog maar weinig aan boord wat werkte. Autopilot aan flarden, zeilen meer kapot dan heel, diesel te weinig en een moraal aan boord wat dichter bij opgeven dan doorgaan lag. De satteliet telefoon bracht evenmin veel goed nieuws. Slecht weer leek eerder slechter te worden dan beter al was het gepruts om iedere dag te kijken of er überhaupt nog ‘jus’ in zat wel een welkome afleiding.

Na een hamburger, koud bier en een bad leek het leven al weer heel wat.

 
De moraal van dit verhaal? Het mag allemaal wel een beetje minder. Koop maar niet teveel meuk op je boot, het gaat allemaal kapot. Regel maar niet teveel en hou het gewoon op wat het moet zijn. Tochtje maken van A naar B. Zonder poespas. Je zult zien dat het minder stress oplevert dan je vooraf allemaal had kunnen bedenken en vooral, je haalt het vast. En na een hamburger, een koud biertje en een bad lijkt het dan al snel weer heel wat. En je houdt er bovendien nog een mooi verhaal aan over ook.