Max blog: Het dolfinarium in de Golf van Biskaje
île d’Oussant – A Coruña – Porto
Total Distance: 541.7 nm
Total Time: 111,5 hours
Average speed: 4.86 knots
Het Dolfinarium op de Golf van Biskaje
Daar zitten we dan eindelijk op de grootste plas die we tijdens mijn zeiltocht zouden oversteken. Mede door dichte mist verdwijnt de Franse kust snel uit het zicht en varen we op de spinnaker onze eerste nacht in. Zodra mijn nachtshift begint trekt de mist gelukkig snel op, waardoor ik ’s morgens vroeg in alle rust kan beginnen met het bakken van vers brood in de omnia oven. Aan het begin van de reis waren de broden nog niet ideaal (misschien ook omdat het brood bij de koude temperaturen niet goed kon rijzen), maar nu zouden ze prima bij de bakker verkocht kunnen worden. Al snel komt ook Max door de geur uit zijn kooi om te genieten van een warm broodje met kaas en vervolgens de wacht over te nemen.
Na een middag lekker zonnend op het dek te liggen, downloaden we met ons satellietmodem het weerbericht voor de komende dagen en zien we dat we waarschijnlijk een hele dag zullen moeten motoren.
Midden in de tweede nacht word ik, ver voordat mijn shift begint, wakker gemaakt door Max: “FELIX, WE HEBBEN VIS!”. Ik vraag of de vis al aan boord is en krijg als antwoord dat ik hem maar aan boord moet halen, omdat Max het zelf niet aandurft.
Al snel ligt de vis in de puts en nadat we er zeker van zijn dat de vis niet meer leeft, haalt Max een snijplank en fileermes tevoorschijn en is aan mij de eer om de vis te onthoofden, in stukken te snijden en ten slotte te bakken.
Een vis met groene graten heb ik nog nooit eerder gezien en zet me in eerste instantie aan het denken of deze vis wel eetbaar is, maar hij smaakt verrukkelijk. Het lukt ons niet om de verse vis (achteraf blijkt dit een geep te zijn) om 3 uur ’s nachts in een keer op te eten, dus verdwijnt het grootste gedeelte in de koeling om te bewaren voor de volgende avondmaaltijd.
Midden in de tweede nacht word ik, ver voordat mijn shift begint, wakker gemaakt door Max: “FELIX, WE HEBBEN VIS!”.
De nacht wordt nog specialer door de tientallen dolfijnen die om ons heen zwemmen en ook wel een stukje van onze vis zouden willen hebben. Na een uur worden we door het klapperen van de spinnaker er nog even aan herinnerd dat we nog steeds aan het zeilen zijn, maar de goed werkende stuurautomaat zorgt ervoor dat we prima van al het moois kunnen genieten. Vol van de adrenaline probeer ik tot mijn volgende shift nog te slapen, maar dat blijkt een onmogelijke opgave.
De volgende dag is minder zonnig, maar tegen de verwachtingen in kunnen we rustig voor de wind blijven zeilen. Het schip vaart nauwelijks schuin en dus is het een ideale koers om het kapsel van Max bij te werken. Na tien minuten ligt halverwege de Golf van Biskaje een tapijt van haar in de zee en komt er uit het niets op nauwelijks 100 meter hoogte een klein straalvliegtuig om de nieuwe haarstijl te keuren.
Ik had wel verwacht dat ik mij gedurende de drie dagen in de Golf van Biskaje zou gaan vervelen of uit een van mijn 
twee meegenomen boeken zou lezen, maar de dagen vliegen om met slapen, schoonmaken, koken en cabaret luisteren.
Na 65 uur zeilen doemt de Spaanse kust op en kunnen we via internet iedereen op de hoogte brengen van onze bijna geslaagde overtocht. A Coruña lijkt echter niet dichterbij te komen en ondanks genoeg wind zetten we voor 3 uur ongeduldig de motor aan.
Langs een nog steeds werkende vuurtoren uit de tijd van de Romeinen varen we snel de haven binnen.
We blijven hier drie dagen om bij te komen, onze kleren te wassen, de boot eens goed te poetsen, te genieten van de Spaanse tapas en onze onderwatercamera van de havenbodem op te duiken. Op het regenachtige Kanaal hadden we verwacht dat er aan de Spaanse kust en de Ria Bajas alleen maar zon en warme temperaturen te vinden waren, maar we worden elke dag door grote regendruppels schoongespoeld.
Om toch nog wat langer van de laatste uren varen te genieten, weiger ik de motor bij windkracht 1 te starten maar zitten mijn laatste zeiluren er even later toch op.
Bij het uitstippelen van onze route naar mijn eindbestemming Porto zien we dat we langs een van de mooiste stranden ter wereld komen. Met de benodigde navigatievergunning voor dit nationale park ankeren we op 50 meter van het strand van Cies en hopen we dat het anker met windkracht 5-6 zal blijven houden. Na nog een dag vol regen en veel wind begint dan eindelijk de zon terug te komen en genieten we van het strand, het uitzicht van de top van het eiland, 
varen met de bijboot en het windsurfen. Het voelt als vakantie in een vakantie.
Max vindt het weer nodig om het drijvend vermogen van verschillende dingen op de boot te testen en ligt er een noodzakelijk onderdeel van zijn surfplank op 6 meter diepte. Deze keer heeft hij weer geluk en kan hij na twee uur alsnog windsurfen.
Die avond vertrekken we voor de laatste 100 zeemijl van mijn zeiltocht naar Porto. Om toch nog wat langer van de laatste uren varen te genieten, weiger ik de motor bij windkracht 1 te starten maar zitten mijn laatste zeiluren er even later toch op.
Het weer in Porto is heerlijk en na drie weken op de vouwfiets zijn we toe aan een sneller vervoersmiddel, dus huren we een motorscooter waarmee we de steile stad snel en met veel plezier verkennen.
In Porto word ik afgelost door de volgende opstappers (oom en twee neven van Max) en deze ontvangen we de volgende dag hartelijk op het vliegveld. Het leidt wel tot enig gedring op de boot, maar het is ook supergezellig!
Na een mooie uitgaansavond en een afscheidsbarbeque op de boot, zit ik nu terug in het vliegtuig om in minder dan 3 uur de afstand af te leggen die met de Anne Marie drie weken kostte.
Dit is daarom ook mijn laatste blog als opstapper, navigator, visser, broodbakker, pannenkoekenbakker, kok, kapper, Reiseführer en natuurlijk ook zeiler. Het waren drie mooie weken en ik wil Max dan ook nogmaals via deze weg bedanken voor de onvergetelijke ervaring. Ik kan niet wachten tot onze volgende zeiltocht!
Opstapper Felix Mourer
