Saskia ontdekt het zeilen zoals zeilen bedoeld is
In het schijnsel van de maan, weggekropen in mijn vier lagen kleding, snijd de wind tergend in mijn gezicht. Ik probeer mijn koude tenen te negeren, maar ze roepen alleen maar om meer aandacht. Mijn zeilpak wit uitgeslagen van het zout, de wax inmiddels van mijn laarzen gespoeld. Het zijn de momenten dat ik mezelf vervloek om mijn hang naar avontuur.
Mijn wacht zit er op, op de tast vind ik in de donkere nacht de weg naar mijn bed. Mijn neus vult zich met een zoete lucht van rum en cacao, wat betekent dat ik bij mijn bedje aangekomen ben. Ik rits mijn veren slaapzak tot aan het puntje van mijn neus dicht, en sluit mijn ogen. Ik luister naar de schipper in de verte. Zijn commando’s met een zwaar Frans accent, rollen van stuurboord naar bakboord over het dek. Gehaaste voetstappen trippelen vervolgens boven mijn hoofd. Zeilen worden gehesen en lijnen opgeschoten.
Naast me hoor ik de oceaan langs de krakende houten romp glijden. Tussen de oceaan en mij slechts centimeters dik hout, de naden opgevuld met hennep. Wiegend val ik tevreden in slaap. Mijn kont platgedrukt tegen een plank, zodat ik mijn bed niet uitrol.
‘s Morgens schuif ik de havermoutpap met krenten naar binnen en een prachtige rode zon kijkt me aan. De wind blaast de verkeerde kant op en uiteindelijk maken we al kruisend 2300nm in plaats van de 1800nm.
Dagen worden aaneen geregen en de wijzers van de klok mogen weer teruguit. Dolfijnen voor de boeg escorteren ons, onder toezicht van het boegbeeld naar huis. Vele oceaan mijlen had ik al gemaakt, en ik besef me nu pas, hier op de Tres Hombres, dat er gezeild wordt zoals zeilen bedoeld is.
Saskia Poelman
www.fairtransport.eu
SAILING BRIGANTINE TRES HOMBRES from Saskia Poelman on Vimeo.
