Be there! Het geheim van een vette foto.
In de lezing Fotograferen op het Water vertel ik over zaken als compositie, de juiste lens of het voorkomen van bewogen foto’s. Wie goed oplet kan het komend seizoen met interessante beelden van het water komen. Maar er is een onderdeel van een vette foto, dat in de lezing niet aan bod komt. Misschien wel omdat het zo voor de hand ligt. Be there! Zorg dat je op het juiste moment op de juiste plaats bent. Hoe je weet wanneer dat is? Kwestie van inschatten en geluk hebben.
Soms zit het tegen. Bijvoorbeeld in juni van het afgelopen jaar. De Volvo Ocean Race maakt een tussenstop in Scheveningen. Door het tij en windstilte raakt de hele vloot al bij Bretagne achter op schema, met als resultaat dat de boten in de nacht aankomen. De eerste deelnemer wordt rond 2:00 verwacht. Als de optredens zijn afgelopen en het publiek naar huis gaat om te slapen, is het voor de fotografen tijd om de Noordzee op te gaan.
Sail-by
Buiten is het bar en boos: harde wind, regen en flinke golven. In no time is alles kleddernat. Een waterdichte fotokoffer voor de camera’s is een must. Gelukkig doet de schipper van onze rib het rustig aan en gaat hij niet op volle kracht tegen de golven in beuken. Maar dan zien we de lichtjes van de andere ribs langzaam verdwijnen richting de Maasvlakte. Onze rib houdt in en blijft in de buurt van de grote knipperende kardinalen die de finish markeren. Als reden geeft de schipper op dat hij de organisatie wil helpen door de finish-lijn te ’bewaken’. Foute boel. Afwachten voor een ’sail-by’ betekent één kans op een geslaagde foto! En als we net iets te veel afstand hebben in het donker, niet eens een kans op een foto. We moeten met de VOR65’s mee kunnen varen. Tijd om te onderhandelen. ”Dit is toch een fotoboot?”, ”De finishlijn hoeft helemaal niet bewaakt te worden.” Dan blijkt dat de schipper van onze rib geen werkende navigatie heeft! De navionics-app op mijn iphone biedt uitkomst. Hiermee kan de stuurman zich oriënteren. Met behulp van AIS vinden we Alvimedica in het donker en kunnen we eindelijk aan de slag om een spetterend beeld van het racemonster te maken. Het inschatten is geslaagd maar geluk hebben?
Grijs en somber
Het is een druk rond de VOR65. De ene na de andere rib probeert dichterbij te komen. Golven komen van alle kanten en de regen wordt afgewisseld door zout buiswater. Het is te donker, te ruig en te nat voor een goede foto, de autofocus kan gewoon niet scherpstellen. Geen maan die doorbreekt, geen zeesleper die zijn schijnwerper aanzet, geen toonbare foto.
Twee uur na Alvimedica meldt Team Brunel meldt zich voor de kust. Het is dan al vier uur. Weer proberen tientallen bootjes dichtbij te komen. Als de wind aantrekt tikt Bouwe nog even twintig knopen bootsnelheid aan. Foto’s maken met twintig knopen is kansloos. Pas in de haven is er voldoende licht. Om kwart voor vijf maak ik een mooie foto van een vermoeide Bouwe Bekking. Er zijn dan nog drie boten op zee. Het begint te schemeren waardoor het nog grijzer en somberder wordt.
Ik zou nog een keer mee kunnen gaan de zee op, om Abu Dhabi, Vestas en SCA te zien finishen. Mijn gevoel zegt ’natuurlijk ga je het water weer op’, voorwaarde voor een goede foto is zorgen dat je er bent. Het verstand refereert aan de zonnige foto’s van de Volvo Ocean Race in Kaapstad met wind en blauw water. Ik stap in de auto en rij naar huis.
Maanden later valt de Zeilen van januari op de mat. Alle Nederlandse watersportfotografen tonen hun mooiste beeld van 2015. En welke foto koos de redactie als openingsspread? Vestas voor de kust van Scheveningen, gefotografeerd door collega fotograaf Arthur Smeets. Het was hem gelukt om die ochtend toch nog een geslaagde foto te maken en die liet hij graag zien. En ik kan alleen maar beamen: voor een topfoto moet je er zijn. Het klinkt zo simpel maar toch gaat de regel telkens weer op. Be there!
Klaas Wiersma
Klaas Wiersma
