Daar zeilt je dochter

Ze tuit haar lippen zenuwachtig als ze door de verrekijker
naar haar dochter tuurt. `Daar ligt ze! Onder de kerktoren´. Ze ademt diep uit.
Haar zenuwen spelen zachtjes om haar mond en trekken kleine rimpeltjes in haar
wangen.  Ze heeft haar oudste dochter vanaf
jongs af aan leren zeilen. En nu staat ze hier op de Olympische spelen te
kijken naar haar meisje.
Het is niet de eerste keer dat ze de Olympische spelen meemaakt. Haar dochter,
Marcelien Bos-de Koning voer eerder met Lobke Berkhout in de 470. “Wat er met
Lobke gebeurde vandaag, dat doet ook pijn. Zij is als een derde dochter voor
me. We hebben zo veel meegemaakt.”
Nu zijn haar ogen op Marcelien geconcentreerd. Haar dochter zeilt met Team Mach3. Een onwaarschijnlijke underdog die de harten van zeilend Nederland
binnen een jaar veroverde. Niet het kernploegteam, maar de onafhankelijke dames
van Team Mach3 bemachtigden een plekje op de spelen. Hier varen ze, vlak voor de
kerktoren van Weymouth.  Aan het roer
staat Renee Groeneveld, midden Annemieke Bes en het voordek verdedigt Marcelien
met verve.
Ze moeten winnen van Australie, twee keer op rij maar liefst. Moeder drentelt
op de boot, heen en weer. Hoe haar dochter nu in de boot zit weet ze wel:  “haar
hartslag was bij een training al eens 160 voor de start.  Die is wel zenuwachtig.” Haar lippen tuiten
zich opnieuw. “Staat die tijd er al op?”.Ze tuurt naar de horizon. De wedstrijd start.

Er wordt verloren, en nog een keer verloren. Moeder knijpt haar lippen samen,
schudt haar hoofd. ‘Het wordt getuigschrift.’ Dapper, want op haar gezicht
staat de pijn die een moeder voelt als haar dochter verliest.  Het zou een mooie stunt geweest zijn, winnen
van Australië. Team Mach 3 heeft echt alles gegeven. “Ze zit nu denk ik huilend in de
boot”. Het moet tergend zijn voor een moeder. Bellen kan ze niet, want “Marcelien
heeft me nu echt niet nodig. Gelukkig is haar man, Martijn in de buurt, dat
biedt troost. ” Even later breekt de familie een wijntje aan. ‘Het wordt
getuigschrift’ Even volgt er een stilte. ‘Ja, het wordt een getuigschrift’
bemoedigen ze zichzelf. Op hun gezichten rest de teleurstelling die heel zeilend Nederland nu voelt. Het had zo mooi
geweest.