Op weg naar The Rolex Fastnet Race
Christa ten Brinke neemt ons mee in de voorbereidingen en de uiteindelijke race naar de Fastnet rots. Christa is tijdens die wedstrijd met haar partner Ysbrand Endt schipper op de Ocean Breeze (aka Sanya, aka Telefonica Blue). Een blik achter de schermen van deze race.
Het is een warme avond, we eten op ons dakterras. Zolang we hier wonen (vanaf 2006) hebben we dit maar enkele keren gedaan. We waren weinig thuis met die mooie zwoele avonden van buiten eten (terwijl ik dat als kind een groot feest vond, de avonden van buiten blijven tot je naar bed moest). Daarnaast kennen we geen regelmatig leven, we eten als we trek hebben of als het eten klaar is en dat kan alles zijn tussen 19:00 en 22:00 uur.
Het gesprek tijdens ’t eten gaat over de Sanya (ik heb te veel gevaren op de Sanya om haar Ocean Breeze te kunnen noemen), daarnaast kan ik er niet bij dat je een monster van een schip Ocean Breeze noemt alsof het een geur is die een wc weer fris moet doen ruiken. Mijn associaties kunnen de naam niet aan, excuses voor de bedenkers met alle beste bedoelingen. En onder de nieuwe naam is het niet voorspoedig gegaan.
Door de nieuwe eigenaar Johannes Schwarz zijn we gevraagd de VO70 Sanya (voormalig Telefonica Blue) c.q. Ocean Breeze te schipperen tijdens de komende Fastnet Race. De trouwe volgers weten dat het schip sinds 2018 weinig mijlen heeft gemaakt en de refit stop werd gezet in de laatste fase vanwege het faillisement.
En in oktober 2020 is het varen van de Rolex Middle Sea Race op niets uitgelopen, vanwege schade tijdens de delivery naar Malta.
Kortom ons gesprek gaat over de staat van het schip en dat is ook onze zorg, want sinds ze in 2015 is verkocht door de Volvo Ocean Race organisatie en ze in particuliere handen terecht is gekomen wordt ze niet meer puur preventief onderhouden. Het is aan ons om te beslissen wanneer het nog verantwoord varen is op dit race monster.
En een monster is het, dat weet ik na het varen op de VO65 (het huidige type schip waarmee de laatste Ocean Race is gevaren). Dit schip dat met je aan de haal gaat als een woest wild op holgeslagen paard en je alleen nog maar kunt denken; ooit zal het toch minder gaan waaien? Tot die tijd is het helm op en focus, focus, focus met maar één doel, varen en gaaaaaaaaan! Sturen op de millimeter en trimmen tot dat je erbij neer valt. In welke staat zullen we het schip aantreffen in Vigo, haar huidige thuishaven? Hoe staan we er in en hoe gaan we ’t insteken? Dat zijn onze gespreksonderwerpen. Dit keer varen we de boot samen met 8 tot 10 gasten . Wij zullen de enige 2 zijn die het schip kennen, dat vraagt wel wat van ons op zo’n complex en op de grens gebouwd schip. Ik vind dat er tenminste nog een derde aan boord moet zijn met kennis, liefst een voordekker. Dan hebben we ogen verdeeld over het voordek: aanslaan en droppen van de zeilen; het middenschip (lees: pit), de daggerboards en de primeries (grote lieren) voor de trim van de voorzeilen en het achterschip (lees stuur, grootzeil, backstays en de hydroliek van mast- en zeiltrim). Wil je een wedstrijd varen dan heb je nog ogen en oren te kort, want een klein foutje kan desastreus zijn. Dit schip is niet gebouwd voor amateurs maar voor full profs! Ysbrand is schipper en ik voel me prima in de rol van co-schipper. Dat betekent dat altijd 1 van ons 2 aan dek is, want naast schipper en co-schipper zijn we meestal ook watchleaders.
Het is een voordeel dat we geen besprekingen hoeven te plannen, maar planningen worden gemaakt en vinden plaatst tussen de ‘dagelijkse dingen‘ door. We bespreken de aankomende projecten wanneer dat onze aandacht behoeft.
Mensen die met ons mee varen hebben vaak niet door dat we ook het leven delen naast het zeilen. Als Ys mijn hand pakt, een vluchtige kus geeft, een snauw, wordt het samen delen verklapt. Ze merken dan pas dat er meer is dan de verstandhouding tussen schipper en co-schipper. Dat laten we graag zo, dat werkt voor ons prima!
Ik krijg regelmatig de vraag of we het weleens over iets anders praten dan zeilen. Ik vind het heerlijk om met Ys heel technisch te praten over trim, romp vormen, het optimaliseren van een schip, op 100% target kunnen varen, het verbeteren van gecompliceerde boothandelingen, kwaliteiten van teamleden etc. etc., gewoon omdat we ons nooit hoeven in te houden. En ik vind hydrauliek, motoren, electra ook reuze interessant. Dus waarschijnlijk hebben we het ongemerkt vaak over zeil gerelateerde dingen.
Ons leven naast het varen, bestaat uit het huis in een bos met langzaam groeiende bomen, die de horizon bezetten. En uit ouders, familie, vrienden, kennissen en collega’s die beginnen met de vraag; zijn jullie in Nederland? Een hond die is komen aanlopen, die de vrijheid verkiest boven een veilig dak boven zijn kop, of eigenlijk is het de zelfstandigheid die zorgt dat hij pas het huis weer in komt als hij klaar is met het bos. Wíj begrijpen dat wel. En een vader die bij ons woont en in het nu leeft. 2 weken bij ons is, dan 2 weken in Friesland zonder dat hij iemand mist enkel de grip op het leven.
Na het gesprek tijdens het eten is vooral de vraag blijven staan: hoe treffen we haar aan. Na de gestrande poging om de Middel Sea Race te varen onder de vlag van de nieuwe eigenaren, heeft Ys een lange werk lijst gestuurd wat er allemaal moet gebeuren voor een volgende race. En nu is dus de volgende race; de Fastnet. En die lijst loog er niet om! We nemen de lijst door en bekijken wat er gedaan moet zijn, willen wij haar varen tijdens de komende Fastnet Race.
Christa ten Brinke
