GLOBE40, de laatste pitstop en de grote finale voor Sec Hayai in Lorient.
Christa ten Brinke volgt vanzelfsprekend team Sec Hayai met aan boord haar levenspartner Ysbrand Endt en Frans Budel. Ze geeft ons gave updates zodat wij de race gevoelsmatig van heel dichtbij en vanachter de schermen op de voet kunnen volgen.
De pitstop in Grenada en de voorbereidingen voor leg 8: de finale!
Het materiaal heeft te lijden van de wereld rond racen en ook de zeilers zijn toe aan de uiteindelijke finish in Lorient zowel fysiek als mentaal. Het is de laatste keer dat we de lieren servicen, wij doen dat elke stopover preventief. Niet elke boot vindt dat noodzakelijk maar aan de lieren kunnen Simone en ik zien hoe hard de mannen de boot gepusht hebben, hoeveel kracht er overal op heeft gestaan en dat is aan de hand van de lieren veel.
De loep bovenin de J1/voorstag wordt nog een keer verschoven om door schavielen te voorkomen. Het is gebleken dat dat precies goed gaat door deze na elke leg te verschuiven. We hebben nog een nieuw grootzeilval meegenomen want al is deze 1 op 2, de oude liet te veel slijtageplekken zien. Drie zeilen komen terug van de zeilmaker. Grenada heeft een heel kundige. En dan het probleem van de toplocks oplossen zowel de J2 als alle voorzeilen Code0 /A3, A6, en A2 worden in een lock gezet zodat kracht op het lock komt maar niet op het hele val. Omdat het furling-zeilen betreft zijn het geavanceerde locks die mee draaien. Maar met dit draaien waren ze gestopt (dat betekent dat je de zeilen niet kunt droppen met wat wind of veel kans op schade) het ontzouten (door zoutkristallen draaien dingen vast of corroderen) hielp niet meer, ze moesten open en daar kwam een wereld aan stof en zout uit. Maar door het gebruik van verschillende kwaliteit metalen had er toch ook een behoorlijke ‘opeeting’ der metalen plaats gevonden. Kortom ook de toplocks moeten iedere 2e stopover een onderhoudsbeurt net als de grootzeiloverloop en de furlers.
Eindelijk lijken de waterballast tanks weer waterdicht net als de luiken en het toilet. De reserve-stuurautomaat wordt getest. Check. Na wat nieuwe instellingen doet deze het ook weer. De ram is nog in Auckland geserviced. De energie makers, hydrogeneratoren, de Watt-and-Sea’s, raken door de simpele ventilatoren niet meer oververhit.
In Recive zijn de roerlagers vervangen en dat was meer dan hard nodig want zo als bij Whiskey Jack ontstond er langzaam steeds meer spelling. De roeren krijgen nog al wat te verduren want zeilend onder automaat loop je nog al eens uit het roer (in de broach) onder barre en minder barre omstandigheden waardoor er ongelofelijke krachten op de roeren komen.
De boegspriet was aan het begin steeds het zorgenkindje, daar ontstond bij Sec Hayai ook speling na de eerste etappes ( aanhechting aan boot) en ook over de bevestiging van guys en tacklines hebben we heel wat, steeds schavielde ze elkaar bijna naar het einde, mogelijkheden uitgetest. Maar de ideale positie’s zijn gevonden. Daar Sec Hayai de oudste is heeft ze nog heel andere systemen dan de andere boten en met de huidige zeilconfiguratie is het zelf het wiel uit vinden. In haar eigen tijd werd ze met heel andere zeilen gevaren, en minder gepusht. Klokken zijn vervangen tja wat heeft het niet begeven.
Geen import race deze keer en ook weinig tot geen tijd tijdens de stopover in Grenada: alleen de noodzakelijke voorbereidingen kunnen worden getroffen om op tijd in Lorient aan te komen. Op 18 en 19 maart is het daar groot feest, de Finish van de eerste Globe40! De race-organisatie is super blij dat de race tot de laatste etappe zo spannend is en natuurlijk super trots op alle schippers en bemanning. Er waren wat sceptici over de race: zijn de boten voor een race rond de wereld sterk genoeg gebouwd? Dat is waarom er uiteindelijk weinig Fransen aan de start verschenen (bijna 200 Class 40 schepen in omloop en de meesten zijn in Frans bezit).
De meeste deelnemers hebben gemengde gevoelens over de laatste leg: ze hebben zolang tegen alle legs op gekeken en nu ineens is het einde van de race dichtbij.
De crew van de Amhas wordt deze laatste leg weer gewisseld. De even etappes varen Craig en Oliver /James en de oneven etappes deden Brian en Mika. Leg 7 was hun laatste, zij vliegen naar Lorient. Crew wissels zijn vanaf het begin per leg toegestaan om de race toegankelijker te maken voor meerdere teams. Vanwege corona en daardoor het uit stellen van deze Globe 40 kwamen er nogal wat afzeggingen.
Alleen team Gryphon Solo 2 met aan boord Roger en Joe en team Sec Hayai hebben de hele wereldbol met dezelfde schippers rond gezeild.
Alleen team Masai is verzekerd van hun 3e plaats in de race. Craig en Ollie, de technical crew van Pip Hare en zoals ik eerder zei mega goede zeilers die we ook uit onze Class Mini tijd kennen, zijn een beetje teleurgesteld dat een overwinning niet dichterbij is gekomen na de aankomst in Recife. Net als Whiskey Jack was het DE koers voor hun boot… reaching!
Tijdens deze laatste pitstop worden de nummers opnieuw op het dek geschilderd die zijn verbleekt na een ‘rondje om de wereld’ zeilen. Het wordt geen makkelijke leg. Wellicht wel de 1 na zwaartste na de leg naar Mauritius, zei Ysbrand voor vertrek. De lagedruk gebieden waar tot 50 knopen wind in zit kunnen hun weg zo maar iets zuidelijker kiezen en de vloot passeren. En de grote windstilte van dag 3 waar ze misschien wel 3 tot 4 dagen in blijven hangen is voor het moraal niet makkelijk. Maar vooral een mentale uitputtingsslag, geen tijd voor rust, elk vlaagje moet opgevangen worden dus trimmen > kijken, trimmen > kijken, trimmen > kijken. En hopen dat je zelf de eerste wind opvangt. En dat misschien 96 uur lang…
Sommigen zullen voor de laatste keer de boot varen. Amhas is op zoek naar een nieuwe eigenaar. Gryphon Solo is verkocht en vaart regelrecht de armen in van de nieuwe eigenaar in Lorient. En de nederlandse Sec Hayai zal met een amerikaan een nieuw rondje rond de aarde doen in de De Global Solo Challenge.
Frans en Ys zijn gespannen, de winst is in zicht, maar ze hebben nog steeds de langzaamste boot dus ze moeten het hebben van tackticks en de boot harder blijven pushen dan de rest. Tot nu toe is dat goed gelukt, maar de mannen zijn moe, de zeilen zijn ‘moe’, ze raken echt aan hun einde. We bekeken de zeilen na terugkomst van de zeilmaker: hopelijk houden ze het nog even vol, maar erg overtuigd waren we niet. De reparaties zitten er keurig in. De zeilmaker heeft heel netjes gewerkt en het beste er van gemaakt. Maar 30.000 mijl onder grote druk, Sec Hayai heeft de boot en dus de zeilen behoorlijk maximaal gebruikt. Nog een ruime 3000 mijl te gaan.
Frans en Ysbrand moeten direct achter Amhas finishen voor de overwinning, er mag geen boot tussenin zitten. En dat is spannend!
– Hebben Melodie en Tom (op Whiskey Jack) het gaspedaal gevonden? Inmiddels zijn ze terug in de wedstrijd na hun reparatie aan het bovenste roerlager. Zijn ze op tijd om weer aansluiting te vinden bij de rest van het veld die nu geparkeerd ligt in een grote rug van hoge druk en weinig wind?
– Leveren de nieuwe J1 en A3 van Amhas de gehoopte voorsprong? Amhas heeft hun zeilwissels (per boot mag je 3 nieuwe zeilen inzetten gedurende de gehele race) meest efficiënt kunnen inzetten (team Sec Hayai had de regels anders begrepen en na het jury rapport kon er geen gebruik meer worden gemaakt van een zeilwissel) zal dat een grote voorsprong opleveren?
– Gaan Joe en Roger weer laten zien dat ook zij de boot kunnen pushen en hun targetspeeds gaan halen in een eindsprint naar de finish? Want waarom nu nog behoudend varen met de eindstreep in bereik van 18 dagen?
De mentale en fysieke kant van de zeilers.
We hebben weer heel wat stappen gezet in het subtropische onbewoonde deel van het eiland dus met de conditie en beenspieren zit het wel even goed genoeg. Ook daarin zoeken we de uitdaging op. Soms maken we het iets te spannend, of we zijn niet voor het donker op een pad. Een stortbui/squall of wat een pad had moeten zijn is onvindbaar maar van opgeven willen we beiden niet weten. Maar met vertrouwen en nadenken kom je een eind. Een koudwaterbad genomen bij en in de waterval. Goed bij gegeten en veel morele steun. Wat een mooie bevolking en lieve behulpzame mensen terwijl het verschil tussen arm en rijk ( dat betekent een huis of een soort hut) groot is… schoenen of blote voeten.
Ik vlieg met de 6-koppige race-organisatie terug naar Europa. Ze vragen wat mijn mooiste stopover was. Zonder aarzelen zeg ik Ushaia , maar Mauritius, Papeete, Grenada Tanger en zelfs Recife hebben ook allemaal mijn hart gestolen. Het was zo bijzonder! Elke eerste keer proeft zoet. Het was ook bijzonder om alle hoogtepunten en tegenslagen van de organisatie mee te maken omdat het zo’n mooi kijkje in de keuken van de Franse topzeilwereld geeft. Wat een topteam met super veel enthousiasme en een drive tot slagen! Ze zijn er altijd, 24 uur per dag staan ze klaar voor de race. Een luisterend oor, overleg en of technisch support. De zeilers hebben ook hun best gedaan om het tot het laatst spannend te houden! ondanks dat er van de ooit 15 maar 4 overbleven…
Fair winds, forget about top speeds it is all about the average!
Christa ten Brinke
