Morgen schijnt de zon
Langzaam van links naar rechts bewegend speurt de schijnwerper de donkere horizon af in haar zoektocht naar rode of groene tonnen. Felle regen striemt in ons gezicht.
`Stukje meer naar rechts, ja daar!!!`
“Rode ton op tien uur”, geef ik via de portofoon door aan het achterdek.
`
De Najade valt een beetje naar bakboord en de volgende ton komt binnen ´zichtbereik`.
Voel hoe een koude waterdruppel als een slakkenspoor zich traag een weg zoekt over mijn scheenbeen, om dan te verdwijnen in de zachte bedding van mijn sok.
Eigenlijk geen weer om op pad te zijn. Gelukkig is de wind warm en de regen lauw.
Honderden nachtvlinders komen in het donker op de lichtbundel van de schijnwerper af om vervolgens in een zwart gat te verdwijnen.
Oriëntatie raakt zoek na uren turen in zwart.
De kop van het schip draait regelmatig door de wind en achter me hoor ik de fok telkens van de éne naar de andere kant klapt.
Af en toe verplaats ik me over het vooronder luik naar stuurboord om daar verder toe zoeken.
Standaard stoot ik mijn hoofd aan één van de bokkenpoten.
Uurtje zeilen is ondertussen drie uur geworden en de laatste droge draad heeft het opgegeven.
“Houd die schijnwerper stil. Niet op die boot schijnen. Meer vooruit, niet dwars. Die ton hebben we al lang gezien. Niet op het zeil schijnen!”
Gezellig kibbelen we voort. Ton op elf uur en op zoek naar de volgende.
Trek mijn capuchon nog wat verder dicht en wrijf het water uit mijn ogen.
Half twee, Oostmahorn in zicht. Netjes parkeren we in dicht onder de kust.
Vijftien meter anker ketting ratelt naar beneden. Bijna gelijktijdig worden het ankerlampje en de ankerbal om hoog getrokken.
Wolken achter het dorp lijken licht te geven.
Tijd voor een borrel.
Morgen schijnt een zonnige dag te worden.
