Hondenwacht 37 – Pratend schip

schilderij: Giovanni Winne schilderij: Giovanni Winne, galerie PAK Gistel

Toen ik op de boot voer, met weinig slaap en soms een stijve bries die golven zwellen deed en de boot liet stuiteren, kreeg alles om me heen een stem. De vlagen in het want floten naar me, fluisterden mijn naam, zeiden dingen die ik niet verstond, maar met een menselijke klank. Het water klotste langs de romp en klonk als kuchen, zoals mijn vader deed als hij het niet eens was met wat mijn moeder zei, of als hij geen woorden had, maar me toch vermanend toe wou spreken. Het krakend hout van de betimmering steunde zacht in klanken die ik leek te kennen van een vrouw. Vast en zeker dacht ze aan me, had ze me hier gevonden, door de nacht haar blik op mij gevestigd. Dan een kirrend lachje uit de kast met glazen, de thermoskan die haar lippen tuitte en me nariep als een bouwvakker een jonge vrouw.

Terwijl ik langs een akker loop, luister ik de geluiden terug die ik die nacht op mijn mobiel heb opgenomen, wat ik van het pratend schip heb vastgelegd. Maar het geluid is leeg en onbestemd. Mijn voeten sissen door het natte gras. Wat verder weg roept de torenklok eenieder die in god gelooft ter kerke.

Peter Veen

(Dit is een nagekomen Hondenwacht. De eerder op Zeilhelden gepubliceerde Hondenwachten zijn samen met vijftien zeefoto’s gebundeld in een gratis e-book. Je kunt het hier ophalen of via www.peterveen.nl.

Reacties

Reacties