WildeVaart 1 – Doodsbang voor de zee
Dit soort zeeën en golven zoek je niet als je op een boot zit. Ze zijn donker, diep en van een bijna brute kracht. Maar thuis wil ik ze best aan de muur. Graag zelfs. Want daar herinneren ze me eraan hoe prachtig water is, ongetemd en van een grootsheid die mij weer een kleine, verlegen jongen maakt.
‘Wat drijft je,’ vraag ik per mail aan beeldend kunstenaar Giovanni Winne, ‘waarom deze golven, deze zeeën, deze natte duisternis.’ Een antwoord krijg ik niet, behalve een paar links naar recensies van journalisten en critici als Johan Debruyne en Daan Rau die ook bijna niets uit hem kregen. Zelfs zijn galeriehouder heeft het in zijn bio over ‘een stille man die eerder wegkijkt dan iets zegt.’
Maar ik zeur door – dat kan want het is een aardige vent – en in een laatste berichtje licht hij een tipje van de sluier op: ‘Een zeilreis zou niet aan mij besteed zijn. Ik heb een enorme fascinatie voor de zee, maar ben er aan de andere kant doodsbang voor. Eigenlijk komen mijn marines daar uit voort. Onbewust zal het wel een soort symboliek betekenen, vermoed ik…’
Een zeiler is hij niet. Zeker ook geen zeeman. En ‘bang van watermassa’s’ zag hij de ruige zee nooit vanaf een schip. De zeebeelden die hij schildert ontstaan in hemzelf, in zijn eigen fantasie, zonder welk voorbeeld dan ook. Ik vind ze groots en voel een woeste, ruige wereld waarin het leven kan verdrinken, maar waarin het ook even makkelijk weer kan ontstaan.
Giovanni Winne exposeert tot 21 oktober 2017 in Cultuurcentrum de Brouckere, Aartrijkestraat 6, 8820 Torhout, België. De titel van de expositie: ‘Black is the color of true Love.’
(WildeVaart is een nieuwe column. Met een zeilersoog kijk ik naar schilders, tekenaars, dichters, schrijvers, boeken, exposities… Geen idee nog waar het me zal brengen. Dus jouw tips zijn van harte welkom. Mail ze naar peter@zeilhelden.nl)
