Hondenwacht 33 – Schuimkragen en maanplekken
Met mijn onderrug leun ik tegen het aanrecht, een houding waarin ik zeker wakker blijf. Mijn voeten licht naar voren zodat mijn tenen de voorkant van de werklaarzen raken, zachte tenen tegen stalen neuzen.
De vuilnisbak links van me stinkt en rechts gorgelen de beiden gootstenen. Maar vanaf deze plek kijk je als wachtsman handig naar buiten en het is ook de plek waar de boot het minst beweegt. De keuken ligt precies in het kantelpunt zodat de kok altijd zijn of haar werk kan doen.
De golven rollen aan van achter het schip en halen ons in. Ze zijn hoger dan ik, meters hoger dan ik en vlak voor ze de boot overspoelen, tilt zo’n golf de kont van de boot omhoog en rolt onder haar door.
Ze danst, de boot, ze rock en rolt, ze walst, ze draait bevallig met haar kont of zwiept narrig opzij als aanraking haar niet bevalt. De golven zijn stil bij wat ze doen, behalve soms een felle ruis met bovenop een witte kuif.
Verderop wringt de maan zich door de wolken en verlicht het liefdesspel. Verspreid op het water maakt ze plekken waar licht en golven zich vermengen tot een picknickplaats, een plek om te gaan liggen, even uit te rusten, om te slapen, me te verliezen in een eindeloze droom.
Nog een paar hondenwachten te gaan, dan stap ik af en ga slapen, dagen, dagen dromen.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
