Hondenwacht 12 – Drie plusjes op de kaart
De zee is anders hier. De golven rollen als gestrekte heuvels op de boot af, tillen haar moeiteloos op en zetten haar weer heel behoedzaam neer. De horizon niet meer een rechte streep, maar de knokige structuur van een oude mannenvuist. De ene rug van water volgt gestaag de andere. De boot golft onverstoorbaar mee. Ze vindt het fijn, ze is ervoor gemaakt.
Achter ons is de hemel vaag verlicht, voor ons is het donker. Het vraagt vertrouwen, zo de nacht invaren. Uren en uren kijk ik recht het duister in. Geen idee wat er voor me is of onder me of naast me. Overal is water. Zout, koud, diep, zwart water. Het waait maar licht, toch geeft het hotsen en klotsen van de boot een verwarrend gevoel van snelheid. Net als vroeger bij de allereerste mini’s. Je zat laag en het autootje maakte veel herrie zodat je bij tachtig al dacht dat je onverantwoord hard over de wegen scheurde. Zo heb ik nu het gevoel dat we op een ongeleid projectiel door de zee gestuwd worden. We splijten de golven, duwen vis opzij, laten zeemonsters van schrik weer onderduiken.
Natuurlijk zijn we niet de eersten die hier varen. Maar wie hier voor ons was? Op het water laat je geen sporen na. Hooguit een wrak als het is misgelopen. Drie plusjes op de kaart.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
