Hondenwacht 8 – Fata morgana
Deze nacht is anders. Wollig, wattig. Pluizige wolken die de maan verhullen. Ik voel me klein en de zee lijkt groter dan ooit. Soms zijn er schepen in de buurt, maar ze konden er net zo goed niet zijn. Eilanden zijn het. Ieder schip een wereld op zich met daarop stille mannen in hun eigen universum. Soms schuiven twee boten langs elkaar, twee wezensvreemde werelden. Er is geen contact, geen groet, geen warm gebaar. Ze schuiven langs elkaar. Dat is het dan. Dat is het.
Ook dit schip leeft een eigen leven. De zeilen zijn gehesen en goed afgesteld, de windvaanbesturing staat aan. Als we willen kunnen we van boord. Voor de boot maakt het niet meer uit. Zolang er wind en water is, gaat ze vooruit. Vrolijk als de zon schijnt, onverstoorbaar als het regent, gewillig als het waait. Tot een rots of strand haar varen stuit. Een onontkoombaar einde dat ze misschien zou verkiezen boven ergens aan een kade liggen wachten op een oud geworden baas.
Even dacht ik land te zien, ver weg op de horizon en ik haastte me de trap op naar de kuip. Maar eenmaal aan dek zag ik niets bijzonders. Terug achter de kaartentafel droom ik van zon, vers brood, vrolijke stemmen en het gezellige gebrom van auto’s.
(De Ya-blues, het meest gedraaide nummer aan boord, gewoon omdat het lekkere muziek is: Hard Times – Heritage Blues Orchestra)
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
