Bik blog: Tijd voor instructies
Anita is op verzoek van Andries mee naar Ibiza op zijn Van de Stadt 28. Niet buitenom, maar binnendoor via het Canal du Midi.
Het is harstikke rustig op het water. We varen dan ook midden op het kanaal. Andries heeft bedacht dat hij wel een vis wil vangen en geeft mij het roer in handen. “Neem jij het roer even over, dan gooi ik een hengeltje uit” zegt ie opgetogen. Om te vervolgen “wie weet vang ik nog een lekker maaltje voor ons”… ‘Huh?? Wat?? Gaat hij nu werkelijk proberen een vis op te hengelen uit dit smerige grijs bruine afwaswater om op te eten?!!’ denk ik. ‘Een vis uit vies water smaakt ook heel vies’ flitst er door mijn hoofd, maar ik zeg niets. Ik houd het roer vast en kijk om me heen.
Terwijl Andries in de weer is met zijn hengels zie ik dat het water laag staat. Veel lager dan normaal maak ik op aan de begroeiing langs de kant. Ik zie iets wat mij afleid en vergeet dat ik verantwoordelijk ben voor het sturen. Ik laat het roer niet echt los, maar verlicht mijn greep wel. De boot stuurt als vanzelf direct naar links en we varen in no time recht op de kant af. Door de onverwachte ommezwaai wankel ik opzij en zet mijn voet prompt op de gashendel. We gaan nu vol gas richting de kant, deze komt heel snel dichtbij. We zijn Max Verstappen op het water!!! Ik schrik me rot en gooi het roer met een ruk om en trek de gashendel weer omhoog. We zwalken als een dronkenman over het water… “Let je wel op??!!!” roept Andries naar mij, terwijl hij met zijn hengel in zijn handen staat. “Ja hoor, het gaat goed” zeg ik maar half gemeend en ik neem me voor het roer steviger vast te houden. Mijn maag komt in opstand; ik voel misselijkheid opkomen.
Blijkbaar heeft het zwalk-moment Andries doen beseffen dat ik niet veel ervaring heb op een boot. Hij wil mij een aantal dingen uitleggen en begint bij de basis. Of ik het verschil weet tussen stuurboord en bakboord, hoe het roer werkt en hoe je daarmee stuurt “… dus als je naar rechts stuurt ga je naar links en als je naar links stuurt dan ga je naar rechts…” Ik ben lichtelijk verbaasd dat hij het heel serieus meent. Ik ben dan wel blond, maar ook weer niet zó blond. Ik lach hem keihard uit en zeg dat ik heus wel iets weet van varen (al is het dan maar een heel klein beetje).
Ik ben dan wel blond, maar ook weer niet zó blond
We bestuderen ‘het boek’ over Canal du Midi waarin duidelijk staat welke afstanden we moeten afleggen tussen de sluizen, hoe hoog deze zijn en hoe veel het er zijn. Na wat toelichting snap ik waar ik op moet letten en wat alle cijfers en tekentjes betekenen. Ergens krijgen we 4 sluizen achter elkaar met totaal ruim 12 meter hoogteverschil!
Tijdens het varen bespreken we ‘onze tactiek’. Dat wil zeggen Andries vertelt mij hoe hij het voor zich ziet. Ik heb uiteraard geen tactiek, behalve heelhuids de dag doorkomen. Hij legt me een paar dingen uit over wat er moet gebeuren en wat zeker niet. Hij geeft instructies hoe ik de boot vast moet leggen in de sluis. Er mogen absoluut géén knopen in de touwen komen en ik moet met 1 ruk de touwen los kunnen trekken. We oefenen die knoop een paar keer en eigenlijk is dat heel gemakkelijk. Ik moet de voorlijn én de achterlijn van de boot vast maken in de sluis. “Dat lukt me wel” zeg ik stellig.
Ondertussen varen we rustig verder en ik geniet van het uitzicht. Gelukkig zakt de misselijkheid wat af. Ik vat onze voorbespreking in Jip en Janneke taal samen in mijn hoofd: Andries staat aan het roer en zorgt voor de boot in de sluis. We gaan voorlopig omhoog, wat betekent dat ik dus moet gaan klimmen. En wel op steile, glibberige, met mos begroeide trappen om boven te komen. Hoogtes van meer dan 2,5 meter zijn eerder standaard dan uitzondering. Er komt zelfs een sluis met meer dan 6 meter hoogteverschil!! Het borrelt in mijn buik als ik eraan denk: ik heb behoorlijk last van hoogtevrees!! Getver, daar had ik al die tijd niet aan gedacht. Hopelijk ga ik hier geen last van krijgen.
Er komt zelfs een sluis met meer dan 6 meter hoogteverschil!!
Eenmaal boven in de sluis moet ik aan de slag: daar moet ik de touwen vastleggen om de paaltjes die daar liggen. Dit zorgt ervoor dat de boot niet alle kanten op zwiept wanneer het water stijgt. De voorkant van de boot zal Andries voor zijn rekening nemen, het voorste touw moet dus weer terug naar hem. De achterkant van de boot moet ik bij de kant houden.
Andries bedenkt ineens dat ik vóór de sluis al van de boot af moet, omdat de sluis dicht kan zitten. De sluizen zijn automatisch. Er staat geen sluiswachter om de boel te coördineren. “Dan moet je wel springen hoor” zegt ie een beetje onzeker alsof hij mij dat niet aan wil doen. ‘Beter, dan hoef ik ook niet die glibberige, steile trap omhoog te klimmen’ denk ik.
De hengels staan in de houder. Gelukkig happen de vissen in dit vieze water niet!! Het duurt nog een tijdje voordat we bij de eerste sluis komen en ik geef het roer aan Andries. Ik ga de boot in om koffie te zetten. Net wanneer die klaar is hoor ik van boven “daar is de eerste sluis”. Ik slik, haal adem en besef dat ik niet klaar ben om te doen wat ik moet doen. Ik wil eerst koffie! Daar denkt Andries blijkbaar heel anders over. Wanneer ik vanuit de kajuit zijn kop cafeïne aanbied is zijn reactie “laat die maar even staan nu” en hij vaart stug door. Snel neem ik een grote slok van mijn loeihete koffie. F..k ik brand mijn tong. Ik kom de kajuit uit terwijl ik de hitte wegspoel met een slok water. Boink!! Ik stoot weer mijn hoofd tegen die k..mast en voel een pijnlijke plek op mijn hoofd ontstaan. En dan kijk ik naar dé sluis! Wat staat me te wachten??
Wie is Anita?
Ik ben sportief ingesteld, ik houd van actie, gezelligheid, spontaniteit en gekkigheid. In mijn volwassen leven heb ik ruim 20 jaar ervaring op de teller staan maar ik voel me nog altijd 18. Een bucket-list heb ik niet, wel onderneem ik graag nieuwe dingen. Ik ben gek op zon, zee en strand en vertoef graag met zonnig(!) weer in de buurt van water. Met zeilen of varen heb ik geen noemenswaardige ervaring en over zeebenen beschik ik evenmin. Op een boot ben ik een echte leek.
Een baan tijdens kantooruren en twee schoolgaande kinderen zorgen ervoor dat spontane acties/tripjes zelden uitvoerbaar zijn. Er zijn dagen dat het toppunt van spanning voor mij slechts bestaat uit een race tegen de klok om op tijd op het schoolplein te staan. Het is dan ook geweldig dat mijn kinderen een week bij familie kunnen verblijven en ik weg kan van mijn werk… Ibiza here I come!!!
