Max blog: Koud, nat en moe maar toch gelukkig
Amsterdam- Alderney
Total Distance: 357.64 nm
Average speed: 6.51 knots
Koud, nat en moe, maar toch gelukkig
Terwijl we beiden nog best wel vermoeid zijn van de dagen voor vertrek, gooien we vol enthousiasme de trossen los op het IJdok in Amsterdam. Koffie is door onze vermoeidheid dan ook een van de eerste dingen die nodig zijn om het eerste stuk van de reis aangenamer te maken. Bij het uitspoelen van de koffiemaker valt echter meteen het filter overboord, en moeten we overgaan op cola om aan onze cafeïne-behoefte te voldoen. Met de luxe van het mobiele internet werken we nog onze Facebookpagina bij en voordat we het weten liggen we al in de sluizen bij IJmuiden. Vanaf nu zouden we alleen nog maar door zout water omgeven zijn.
Vanaf nu zouden we alleen nog maar door zout water omgeven zijn.
Aan het begin is de Noordzee nog vrij rustig met een windracht 4 uit het noorden, maar na het melden bij sector Maasmond in Hoek van Holland worden de golven heviger, begint het te regenen en neemt de wind toe tot windracht 
6 met windstoten van 35 knopen. Slalommend tussen de ankerende schepen begint de duisternis in te vallen en beginnen we met het wachtsysteem van 3 uur op en 3 uur af. Mijn ogen hebben lange tijd nodig om aan de duisternis te wennen, in tegenstelling tot onze zomerse zeiltrip van vorig jaar in Scandinavië waar de nacht niet echt een nacht werd.
Met de vele rode lichten van het windmolenpark bij Vlissingen maak ik Max wakker, doe ik mijn zeilkleren uit, gooi een deken over mij heen en ben binnen een paar minuten in slaap ‘gewiegd’. Zonder wekker word ik vijf minuten voor de volgende wacht wakker. Max ziet er gesloopt uit en is blij dat ik hem kom aflossen. Al snel begrijp ik waarom; de stuurautomaat kan de windstoten gecombineerd met hoge golven niet meer aan waardoor er zelf gestuurd moest worden.
Al snel komen we aan bij het drukste stuk op het Kanaal: het nauw van Calais. Op 2 veerboten na was er echt bijzonder weinig verkeer en met behulp van de AIS kunnen we gemakkelijk de ‘shipping lane’ oversteken. Aangezien de windkracht sinds IJmuiden alleen maar sterker is geworden en met nog hardere wind zeilen niet verstandig is, downloaden we met behulp van onze satellietontvanger een weerbericht van enkele kilobytes binnen een kwartier (met 4G slechts een kwestie van seconden). Doorvaren is echter een betere optie dan stoppen in Calais. Enkele uren na het passeren van Calais duik ik wederom met tegenzin de kajuit in om een warme pasta te koken. AU! Een onverwachte golf zorgt ervoor dat ik bij het snijden van de groenten, een klein stuk van mijn linker duim eraf snijd. Met een verband, de kou en de ontsmettende werking van het zout wordt de pijn gelukkig snel verlicht.
Door de regen en het zoute water voelt alles klam aan en wordt het verlangen naar het uittrekken van de zeilbroek en het nemen van een douche steeds groter
De tweede nacht varen we met een gemiddelde van 6 knopen en we stappen over op een wachtsysteem van 4 uur dat beter bevalt, omdat je toch iets dieper kan slapen. Door de regen en het zoute water voelt alles klam aan en wordt het verlangen naar het uittrekken van de zeilbroek, en het nemen van een douche steeds groter. De sterke stroming dwingt 
ons om naar Cherbourg uit te wijken. Nadat we al het zout met warm zoet water van ons hebben afgespoeld voelen we ons als herboren en genieten we in schone kleren van een heerlijk Frans stokbrood met een pain au chocolat. Na een verkenning per vouwfiets en een aangename nacht in de haven, vertrekken we richting Alderney.
Het lijkt erop dat we het stuk van 23 mijl wel binnen 2.5 uur zouden halen met gps-snelheden van 12 (!) knopen. Door een kleine inschattingsfout komen we door de stroming echter net te zuidelijk om soepel Alderney te halen. Met veel gevloek en de overweging het eerste Kanaaleiland dan maar helemaal over te slaan, komen we uiteindelijk na 3 uur later dan gepland aan. Het eerste hoofddoel van de reis is gehaald, op naar de volgende!
Opstapper Felix Mourer
