Ik vertrek… of toch niet?
Het is de tijd van het jaar dat vertrekkers op stootgaren liggen of al losgooien en het ruime sop kiezen. Op de tijdlijnen van sociale media zie ik ze langskomen, zeilers die een rondje Atlantische oceaan gaan doen, zeilers die voor onbepaalde tijd de wereldzeeën over gaan. Een paar jaar geleden had ik op zo’n moment stiekem gevoelens van jaloezie, nu heb ik daar geen last meer van. Niet vertrekken is ook prima.
Ergens lijkt het een taboeonderwerp: als je ooit hebt geroepen dat je gaat vertrekken, maar je blijft thuis, dan zeg je dat niet hardop. Je hoopt dat mensen vergeten dat je plannen hebt gehad, dat er niet meer naar gevraagd wordt, zodat je niet hoeft te bekennen: ik ben van gedachten veranderd. Is het valse schaamte? Bang om voor ‘watje’ te worden aangezien? Gezichtsverlies? Als vertrekker heb je in de zeilerswereld een vorm van status: je zoekt het avontuur op, je gaat grenzen verleggen, je maakt je dromen waar. Ik heb vaak genoeg gelezen over het dromen over vertrekken en het commentaar erbij dat het wel bij dromen zal blijven. Er klinkt altijd een wat negatieve ondertoon door. Alsof het fout is om te dromen. Dat maakt het best lastig om uiteindelijk te zeggen: ‘Nee, ik ga niet.’ Zeker nadat je ooit gezegd hebt: ‘ik ga vertrekken!’
Is het valse schaamte? Bang om voor ‘watje’ te worden aangezien?
Zelf zeg ik nooit nooit, maar het bevaren van de wereldzeeën is een stuk gedaald op de wensenlijst. Een maand of 3 á 4 zeilen in de zomermaanden staat nu veel hoger op die lijst. De Botnische golf, Spitsbergen, rondje Engeland, de Lofoten, allemaal plekken die vechten om een eerste plaats. De Cariben kunnen me gestolen worden eerlijk gezegd. Door de verhalen van terugkomers, de gevolgde blogs en vlogs heb ik het gevoel dat ik dat al gezien heb. Vergelijk het met Google streetview, je kan de halve wereld beleven zonder ooit een reis te maken.
De datum van ons geplande vertrek is al lang en breed verstreken. We hebben er nooit een geheim van gemaakt dat onze plannen gewijzigd zijn. Zo af en toe krijg ik de vraag wanneer we die wereldreis gaan maken. Tegenwoordig antwoord ik zonder gêne dat het voorlopig niet meer bij de plannen hoort.
Maar… als je echt wil vertrekken… ga dan niet 5 jaar lang een workshop geven op de vertrekkersdag. Vertrek!
Ger Wouters
